‘Sommigen zeggen dat ik overdrijf’, begint Tine Hens haar column. ‘Sommigen zeggen dat ik te emotioneel reageer. En ja, misschien is deze column de reactie van iemand die zelden hysterisch is, maar nu toch even naar adem hapt. Lees dit stuk dan als een letterlijke weergave van mijn bezorgdheid.’

In tegenstelling tot wat de titel kan doen vermoeden, is dit geen column over het sorteren van huisvuil, maar een dwingend pleidooi om te stoppen met het hokjesdenken waarin we als maatschappij verzeild zijn geraakt. En die hokjes knellen, zegt Bieke Purnelle. ‘Niet alleen wie we erin zetten raakt gevangen; ook onze eigen focus verengt, ...

Bie Vancraeynest is gefascineerd door verschuivingen in (beelden)taal. Het is een van de redenen waarom ze er niet in slaagt om weg te blijven van sociale media. Net zoals je bij tandpijn blijft duwen met je tong tegen een zere kies, om je ervan te vergewissen, dat het nog steeds pijn doet.

Donald Trump is binnenkort de machtigste clown ter wereld. Sinds zijn overwinning zijn commentatoren ijverig in de weer met uitleggen waar het allemaal misgelopen is. Een analyse die Tobias Leenaert al een paar keren zag passeren in internationale media, is dat de links-progressieve flank ook de hand in eigen boezem moet stoppen. Is er iets van&nbs ...

Een week later en dat ongemakkelijke gevoel is er nog. Hij hangt precies nog in mijn kleren: die nacht tussen slapen en waken, met de nachtmerrie die pas akelig echt werd bij het krieken van de dag. Net als de Brexit zag Bie Vancraeynest dit niet aankomen. Ze is verrast maar niet verwonderd. De pestkop heeft gewonnen. De man die ons reptielenbrein& ...

Soms is het moeilijk niet minstens een beetje wanhopig te worden over de wereld waarin onze kinderen opgroeien. Enkele mijmeringen in verwarring, en dat is misschien ook wel goed.

De verkiezing van Clinton als eerste vrouwelijke president, zou op verschillende manieren een symbolische overwinning geweest zijn, zegt MO*Columniste Nozizwe Dube. Maar denk niet dat zo’n gebeurtenis een overwinning zou zijn voor alle vrouwen wereldwijd. Integendeel.

Racisme is niet alleen een probleem van individuen, het is een systeem, schrijft Bie Vancraeynest. We krijgen er maar niet genoeg van om moslims in een verzameling te omschrijven, te onderzoeken en te bevragen, getuige televisieprogramma's als “Pano” en “Niveau 4”. Dan komen de vooroordelen vanzelf, stelt ze.

Een Australische verpleegkundige op de palliatieve zorgen, schreef een boek over waar mensen op hun sterfbed het meeste spijt van hebben. Aan de top stonden leven voor anderen en te hard werken. Reden genoeg voor Warda om een warm pleidooi te houden voor de verkorting van de arbeidsduur.

De wereld is fundamenteel veranderd, we hebben er nu ook een nieuwe naam voor. We leven in het geologisch tijdperk van het antropoceen, zegt Jan Mertens. Maar hij vraagt zich af of onze instellingen en systemen daar wel klaar voor zijn. Zijn we klaar voor een maatschappelijk antwoord?

‘It takes a village to raise a child’, is een leuze die Nozizwe regelmatig hoorde toen ze opgroeide in haar geboorteland Zimbabwe. In België stelde ze vast dat deze leuze eigenlijk ook van toepassing is op ouderen. Eens ouderen naar een woonzorgcentrum verhuizen bijvoorbeeld, verdwijnen ze uit beeld. Generaties leven niet meer met, maar ...

Ze zijn niet tastbaar, maar wie goed kijkt, ziet ze overal. De onzichtbare muren die onze steden en gemeenten doorkruisen. Het zijn de muren van de sociaaleconomische segregatie. Ze vallen samen met kanalen, straten, grenzen van wijken, schrijft Tine Hens. We zijn een samenleving van muren geworden.