Geneesmiddelenindustrie verwaarloost kinderen met aids, zegt AZG

In industrielanden slaagt men er zeer goed in om de overdracht van het aidsvirus van moeder naar kind in te dijken, en dus worden er hier relatief weinig kinderen met HIV geboren. Daardoor is er geen winstgevende markt voor aidsremmers voor kinderen, en hebben artsen slechts een heel beperkte keuze aan geneesmiddelen om hen te behandelen Dat zei dr. David Wilson, de medische coördinator van Artsen Zonder Grenzen in Thailand, dinsdag op een persconferentie. Alleen sommige producenten van generische geneesmiddelen ontwikkelen kindvriendelijkere aidsremmers.

UNAIDS, de VN-organisatie voor de bestrijding van HIV/aids, schat dat er in 2003 meer dan 2,5 miljoen kinderen jonger dan 15 besmet waren met HIV. In 2003 alleen al werden 700.000 nieuwe besmettingen geteld. De overgrote meerderheid van deze nieuwe patiëntjes leeft in Afrika bezuiden de Sahara.

Artsen Zonder Grenzen begon in 2002 voor het eerst kinderen te behandelen met aidsremmers. De organisatie behandelt momenteel 13.000 van deze patiëntjes, maar daarvan is maar vijf procent jonger dan 13.

De problemen met de behandeling van kinderen met HIV/aids zijn velerlei, aldus Artsen Zonder Grenzen. Een eerste probleem is dat de meeste methoden om HIV op te sporen niet betrouwbaar zijn voor kinderen jonger dan 18 maanden. Het tellen van CD4-bloedcellen bij kinderen is ook moeilijk, omdat het materiaal ontbreekt om de meeste commercieel beschikbare CD4-telmachines aan te passen.

Een ander nijpend probleem is het gebrek aan kinderdoseringen van aidsremmers, waardoor het ingewikkeld is om voor kinderen de juiste dosering te bepalen. Artsen in ontwikkelingslanden beschikken niet over eenvoudige richtlijnen of gestandaardiseerde doseringsschema’s om kinderen met HIV te behandelen. Voor kinderen met een gewicht onder tien kilo moeten ze telkens berekenen hoeveel siroop ze moeten innemen. Voor grotere kinderen is de siroop niet bruikbaar omdat ze te grote hoeveelheden zouden moeten slikken, en is met aangewezen op splijten en pletten van tabletten voor volwassenen. Voor een grootmoeder op het platteland met kinderen is dat moeilijk, vreest Fernando Pascual, een apotheker die meewerkt aan de ‘toegang tot medicijnen’ campagne van Artsen Zonder Grenzen.

Ten slotte kost een behandeling met aidsremmers voor een kind veel meer dan die voor een volwassene. De goedkoopste middelen voor een volwassene kosten zo’n 200 dollar per patiënt per jaar. Maar voor dezelfde middelen drankjes voor kinderen moet in het beste geval zo’n 1050 dollar op tafel gelegd worden, zegt Artsen Zonder Grenzen. Voor AZT, een ander middel, stijgt de prijs van 970 euro per persoon per jaar voor een volwassene tot 2300 euro per jaar als het om een kind gaat, hoewel dat paradoxaal genoeg juist minder werkzame stof nodig heeft.

Geneesmiddelenfabrikanten op de aidsconferentie in Bangkok weigerden te reageren op de beschuldigingen van Artsen Zonder Grenzen. Eerder werd Hank McKinnel, de voorzitter van de Amerikaanse farmaciereus Pfizer, weggejouwd door een vijftigtal actievoerders. Hij verliet het podium voor hij met zijn toespraak klaar was. De actievoerders vinden dat geneesmiddelenproducenten meer geïnteresseerd zijn in winst dan in levens redden. McKinnel zei toen dat Pfizer bereid was samen te werken met overheden om kwaliteitsmiddelen toegankelijk te maken voor mensen met HUV/aids.

Action Aid, een andere internationale hulporganisatie, roept Afrikaanse landen op ervoor te ijveren dat dertig procent van het budget van farmaceutische bedrijven opzij wordt gezet voor de ontwikkeling van geneesmiddelen voor kinderen. (ADR/PR)