Slottekst Wereldtop Informatiemaatschappij bijzonder vaag

Het ‘Digitaal Solidariteitsfonds’ was een voorstel om een pot aan te leggen waaruit arme landen zouden kunnen putten om snel de nodige infrastructuur aan te leggen om hun overstap naar het digitale tijdperk te bespoedigen. Dat is immers de bedoeling van de Wereldtop over de Informatiemaatschappij, die vandaag afloopt in Genève. Het uitgangspunt is dat de technologische achterstand van het Zuiden de groeiende ongelijkheid in de wereld zal doen toenemen.

In de slottekst blijft er bijzonder weinig over van het financieringsvoorstel. Er is enkel sprake van een taakgroep onder leiding van VN-baas Kofi Annan die de opdracht krijgt om tegen december 2004 de financiële mechanismen van de broodnodige overdracht te onderzoeken. Die moet onder meer het standpunt toetsen van de industrielanden: zij stellen dat de vrije markt de digitale revolutie wel naar het Zuiden zal brengen. Als ontwikkelingslanden het investeerders meer naar hun zin maken, zal er vanzelf geld naar hun media- en telecommunicatiesector stromen. Het actieplan roept de arme landen wel op om een transparant en stabiel investeringsklimaat te scheppen op eigen bodem.

De slottekst heeft het enkel over een digitale solidariteitsagenda, een vaag begrip dat louter met abstracties gevuld kan worden. De donorlanden zien de oprichting van een zoveelste wereldwijd fonds blijkbaar niet zitten nu ze hun begroting willen temperen om de gebrekkige economische groei op te vangen. In 2005 zal de financiering van de oplossing voor de digitale kloof herbekeken worden op de tweede WSIS-top in Tunesië. Voorlopig worden ICT-bedrijven vriendelijk uitgenodigd om te investeren in arme landen.

Het actieplan wil een begin maken van een ICT-beleid in ontwikkelingslanden en moet ervoor zorgen dat ICT een groter aandachtspunt wordt in de begrotingsplannen van zowel de rijke als de arme landen. Het hamert op de noodzaak om nationale ‘e-strategieën’ een verplicht nummer te maken in programma’s voor armoedebestrijding. E-government, e-business, e-learning, e-health, e-werk, e-milieu, e-landbouw en e-wetenschap: het moeten ook prioriteiten worden in de arme landen. ICT moet een onderdeel worden van de ontwikkelingssamenwerking van multilaterale donoren als de Wereldbank en van individuele landen.

Over de financiering van dat voornemen zegt de slottekst van de top echter bijzonder weinig. Er wordt enkel verwezen naar de Monterrey-consensus - de afspraak die donorlanden vorig jaar maakten om minstens 0,39 procent van hun bruto nationaal product aan ontwikkelingssamenwerking te besteden. Dat is slechts 0,09 procentpunt meer dan wat ze nu besteden en een heel stuk minder dan de utopische 0,7-procentnorm die de Algemene Vergadering van de VN drie decennia geleden vooropstelde.

Ook over het beheer van het internet (vooral de toewijzing van IP-adressen domeinnamen was een heikel punt) wordt de hete aardappel doorgeschoven naar 2005. Sommige ontwikkelingslanden eisten dat het beheer, dat nu een zaak is van het Amerikaanse ICANN (een quasi-privé-bedrijf zonder winstoogmerk) door de Verenigde Naties zou worden overgenomen. Er wordt een werkgroep internetbeleid opgericht, waarin naar hartelust voorstellen kunnen worden gelanceerd.