De kiezer en zijn gelijk

Ik twijfel daar dus aan.
Je kan het om te beginnen al niet erg verstandig noemen dat straks één op vijf regiogenoten op een extreem-rechtse partij stemt. De Blokstemmer weet toch ook dat hij zijn stem waar ooit mensen hun leven voor gegeven hebben weggeeft aan een partij die zich zéér moeilijk laat betrappen op een constructief voorstel. Het probleem met de kiezer en zijn hoogdag eindigt echter niet bij het Blok, net zomin als het daar begon. Dat zou veel te geruststellend zijn voor alle andere partijen. De kiezer heeft volgens mij vooral ongelijk indien hij of zij gedurende jaren verzuimt deel te nemen aan de macht. Dan wordt een stem uitbrengen een manier om je recht uit te besteden, in plaats van uit te oefenen. De representatieve democratie als outsourcing van het vervelende werk: nadenken, argumenteren, realistische voorstellen afwegen tegen wenselijke scenario’s, haalbare compromissen aanvaarden, zo nu en dan eens een utopisch ideaal koesteren.
Door al dat gewroet over te laten aan een kleine kaste van beroepspolitici dreigen steeds meer beslissingen weg te drijven van de plek waar ze thuishoren: bij de betrokkenen, bij de burgers, bij de mensen. En uiteindelijk glipt de macht zo ook door de vingers van de professionals. De economische elite die zich dan meester maakt van onze gezamenlijke toekomst bekommert er zich helemaal niet om uw of mijn mening te vragen. Die weet het zelf allemaal beter en hoopt dat wij ons tevreden stellen met de keuze tussen twee of meer gelijke wasproducten, zolang ze allemaal maar winst opleveren.
De kiezer die echt gelijk heeft, is de kiezer die zich na de slotshow niet met een vriendelijk schouderklopje (“U had alweer gelijk, mijn beste”) naar huis laat sturen. Het democratisch karakter van een samenleving hangt niet op de eerste plaats af van de telling van de stemmen, maar van de telling van het aantal vrijwilligers in politieke partijen, buurtcomités, sociale bewegingen, vredesgroepen, Noord-Zuidorganisaties, krakerscollectieven, biologische consumentenkringen, mensenrechtenorganisaties, internetcommunities, zelfbeheerde bedrijven, milieubewegingen, allochtone zelforganisaties, vakbonden, parochiale werkgroepen, vrouwengroepen, kunstencollectieven, opvanghuizen, jongerencentra, leesgroepen en ga zo maar door. De opsomming alleen al suggereert dat Vlaanderen een stuk democratischer is dan zijn kiesgedrag soms laat vrezen.
De kiezer heeft ook ongelijk als de macht ongelijk verdeeld is. Als een deel van de burgers wel een theeceremonie mag houden voor nieuwsgierige buren, maar niet uitgenodigd wordt als er grote, maatschappelijk keuzes gemaakt worden. “De Kiezer” -optelsom van bezige, bewuste en afwezige burgers is in dit land onvolledig, en dus schort er wat aan zijn oordeel. Het vertrouwen in de vertegenwoordigende macht van het parlement zal maar hersteld worden als allochtone burgers meer stemrecht hebben. Dat is geen voldoende, maar wel een noodzakelijke voorwaarde. Intussen hebben de meeste MO*lezers niet alleen de plicht, maar ook het recht hun stem uit te brengen op 18 mei. Ons stemadvies is: blijf kiezen, blijf uw stem verheffen, blijf participeren. Met de hele wereld in uw hart, u hebt gelijk.