In tijden van oorlog staat de deontologie van journalisten en fotografen onder druk, ziet Alexandro Yaramis van StampMedia. Gruwelijke, vaak zeer expliciete beelden van de slachtoffers in Gaza gaan de wereld rond. Maar is dat wel de beste aanpak om mensen te informeren?

'Mijn lief is Libanees. Het was een pakketdeal: inclusief warme familie, bergen heerlijk eten en een barslecht paspoort.' Het soort paspoort waarmee je in Europa stoot op gesloten deuren, vooroordelen en administratieve rompslomp, ondervindt Fien Portier. 'Wij willen gewoon samen zijn.' 

Om “de strijd” in eigen land vol te houden tankte MO*columniste Bie Vancraeynest vorige week enkele dagen bij in Beiroet.  Er hebben zich de voorbije maanden ongelooflijke dingen afgespeeld in de straten van de Libanese hoofdstad. Wat haar opviel: mentale gezondheidszorg is een echt issue geworden.

Anya Topolski doet een oproep om als maatschappij beter te leren rouwen. Wanneer we gebeurtenissen hier in België of ergens anders in de wereld wegstoppen, dan houden we niet alleen de pijn, de kwetsbaarheid op afstand, maar ook ons vermogen tot geluk en blijdschap. Wanneer we ons hart laten verharden, sluiten we ons af voor álle emoties.

Sachli Gholamalizad schreef deze toespraak naar aanleiding van het literaire evenement “Aanbevelingen voor een beter leven” van Behoud De Begeerte. Ze bracht de tekst in het Farsi, haar moedertaal.

Vandaag de dag zijn er ongeveer zes miljoen Palestijnse vluchtelingen verspreid over de hele wereld, zegt Anya Topolski in haar column. ‘Zoals ik mijn lezers vraag in de schoenen van mijn familie te stappen, voel ik het ook als mijn verantwoordelijkheid om in de schoenen te stappen van die Palestijnen wier levens werden verwoest terwijl de Jo ...

MO*columniste Anya Topolski is verbaasd dat de huidige generatie amper iets weet over Europa’s beschamende verleden. De oprichting van de staat Israël in 1948 was een pleister op Europa’s antisemitisme en verantwoordelijkheid. Het zorgde ervoor dat Europa zijn verleden nooit onder ogen hoefde te zien en nooit hoefde ...

Met een mengeling van bewondering en afgunst las ik de laatste column van Bie Vancraeynest op deze webpagina. Hoe ze erin slaagt terug te blikken op een affreus jaar en toch de zon te blijven zien, zelfs wanneer die zich verschuilt achter een dik en onheilspellend donker wolkendek. Zoals wel vaker het geval is heeft ze gelijk. Niet alles is kommer ...

Angela Merkel stelde op het congres van haar partij CDU de vraag waarom duizenden mensen op straat komen om te betogen tegen handelsakkoorden als CETA en TTIP, maar niet tegen de horror in Aleppo. Dat leek vooral bedoeld als sneer naar de critici van die verdragen, die, zo suggereert ze, hun prioriteiten helemaal verkeerd stellen. Al heeft ze gelij ...

Waarom is de haat van IS voor Frankrijk zo groot? Aan de radio gekluisterd in een klein dorpje in Frankrijk, geeft Geert Van Istendael een verklaring.

Wie heeft in Europa de massale migratiegolf zien aankomen, vraagt columnist Geert Van Istendael zich af. ‘We hadden het veel te druk met Griekse keien het vel af te stropen.’ Wie kan de moeilijke taak aan dit alles in goede banen te leiden?

Deze drie Brusselse woorden schoten door het hoofd van columnist Geert Van Istendael toen hij de kleine Aylan zag liggen op de waterlijn. ‘Broekje omhoog. Voetjes in het zand. Gezichtje in zee. Drie jaar en al zo dood.’