Het leven in Abidjan wordt langzaam weer normaal

Brigitte Breuillac werkte de voorbije maanden in Ivoorkust voor Artsen Zonder Grenzen. Ze schrijft over haar ervaringen in een ziekenhuis in Abidjan.

“Tijdens het hoogtepunt van het geweld, van eind februari tot april, waren we hier in het ziekenhuis slechts met drie vroedvrouwen. Er waren geen dokters en ook geen verpleegsters. Enkel twee stagiaireverplegers hielpen ons overdag”, zegt Viviane. Zij is vroedvrouw in het ziekenhuis van Anyama in Abidjan, de belangrijkste stad van Ivoorkust.

Viviane en haar twee collega’s wisselden elkaar tijdens die crisisperiode af met shifts van 48 uur. Bijna alle gezondheidscentra in de dorpen aan de rand van de stad waren gesloten. En ondanks het werk van deze koppige en moedige vroedvrouwen moesten toch heel wat jonge moeders thuis bevallen. Het geweld en de avondklok maakten het immers erg moeilijk voor zwangere vrouwen om het ziekenhuis te bereiken.

Opereren van gewonden

Sinds 18 april is er in het ziekenhuis van Anyama een team van Artsen Zonder Grenzen aanwezig en nu werkt Viviane weer volgens een gewoon ritme. Het operatiekwartier werkt weer zoals het moet. Het chirurgische team van Artsen Zonder Grenzen neemt de noodgevallen op zich, opereert breuken, voert keizersneden uit, enzoverder. Bovendien worden patiënten van het ziekenhuis van Zuid-Abobo, waar Artsen Zonder Grenzen ook werkt en dat volledig overbelast is, na hun operatie naar Anyama overgebracht.

Soumaïla, een man van 37 jaar die aan beide benen door kogels gewond raakte, herstelt langzaam van zijn operatie. Zijn linkervoet moest worden geamputeerd omdat hij te laat in het ziekenhuis was aangekomen. Hij vond geen plaats waar hij verzorgd kon worden en zijn wonde was zwaar geïnfecteerd.

Patiënten zijn er vroeg bij

De vroedvrouwen begeleiden per dag gemiddeld tien bevallingen. Dat zou een redelijke situatie zijn als er niet zo veel mensen waren die zich al vroeg in de ochtend aan de deuren van het ziekenhuis verdrongen. “De patiënten komen erg vroeg aan, in het begin was dat zelfs al om 5 uur”, aldus Hamidou, dokter bij Artsen Zonder Grenzen. “We ontvangen de eerste patiënten voor raadpleging om 7u30, maar we kunnen niet iedereen zien. Daarom krijgen spoedgevallen absolute prioriteit. En daarna is het aan kinderen, zwangere vrouwen, bejaarden en mensen die aan een chronische ziekte lijden.”

“Artsen Zonder Grenzen had niets aangekondigd, maar iedereen stond ons op te wachten toen we hier begonnen werken”, zegt Hamidou. “De bevolking in deze wijk wist dat Artsen Zonder Grenzen er was en had gehoord op de radio dat de regering had beslist om de gezondheidszorg gratis te maken. Waar wij werkten, was dat effectief het geval, maar in andere ziekenhuizen nog niet. Er waren te weinig medicijnen en niet al het medisch personeel was teruggekeerd.”

Het gezondheidssysteem van Abidjan, dat maandenlang verlamd was, herstelt zich stilaan. Maar omdat de behoeften enorm zijn, helpt Artsen Zonder Grenzen een handje bij het herstellen van de gezondheidscentra in verschillende wijken waar de situatie weer stabiel is. In het ziekenhuis van Anyama is bijna geen geweervuur meer te horen. Het is niet langer een probleem om door de vlakbij gelegenwijk PK-18 te lopen, het oude bolwerk van het ‘onzichtbare commando’. De blokkades en ook de gewapende mannen zijn verdwenen na de hevige gevechten eind april.

Brigitte Breuillac