Jongeren en seksueel misbruik

Ik vind Mohammed tussen de jongeren die de bar openhouden in jeugdhuis Rzoezie in Mechelen. Daar werkt hij al zeven jaar met allochtone jongeren, vooral van Marokkaanse afkomst. Ze worden er begeleid bij hun moeilijke zoektocht naar een plaats in onze maatschappij. Seksuele uitbuiting is geen heet hangijzer binnen de werking. Net als bij andere Vlaamse jongeren blijft het bij de Marokkaanse landgenoten een taboe. Zijn interesse dateert van een opdracht voor de sociale hogeschool lang geleden en werd aangewakkerd door het persoonlijk verhaal van een meisje op het congres Jongeren uit de Marge in Leuven. Dat congres werd georganiseerd door ECPAT België (End Child Prostitution, Child Pornography And Trafficking in Children for Sexual Purposes). Daar werd hem de vraag gesteld of hij niet mee wou naar een internationale bijeenkomst in Manilla, als lid van de Belgische delegatie.

Een plezierreisje was het zeker niet. De voorbereiding van het congres was degelijk en vroeg veel inzet van de deelnemers. Volgens Mohammed stonden de conclusies van het congres zowat van tevoren op papier: ‘Het was goed om eens te horen hoe men in andere werelddelen tegenover deze problemen staat en om jongeren te ontmoeten die opkomen voor hun zaak. Er waren daar gastjes van zestien, zeventien jaar die verdorie goed wisten waar het fout loopt in de wereld. En ik heb er echt van genoten om zo’n bende uit verschillende culturen te zien samen eten, spelen, praten.’

Toch is seksuele uitbuiting niet bepaald een vrolijk onderwerp. Misbruik wordt vaak stilgezwegen en de gevolgen voor de slachtoffers zijn pijnlijk en zwaar om dragen. In België is de reflectie ook pas op gang gekomen na de zaak Dutroux. Seksuele uitbuiting is een wereldwijde problematiek, met internationale prostitutienetwerken, het sekstoerisme en armoede die tot prostitutie en uitbuiting leidt. Manilla was een uitnodiging om samen na te denken over een gezamenlijke strategie. Het besluit klonk eenvormig: het probleem wordt onderschat en er wordt te weinig gedaan. Overheden moeten overal strenger optreden en klaar en duidelijk sancties treffen. En mensen moeten beter geïnformeerd worden.

Wat doe je met een waslijst met aanbevelingen als je na zo’n massabijeenkomst als enkeling terug naar huis keert? Mohammed is in elk geval vastbesloten door te gaan met zijn inzet rond het thema. ‘In het jeugdhuis probeer ik wat attenter te zijn maar ik wil vooral het probleem aanklagen en mensen en instanties sensibiliseren. Kinderen en jongeren zijn belangrijk en ze moeten meer inspraak krijgen. Als je tijd maakt om te luisteren dan hoor je hoe groot de discriminatie is, hoeveel dingen er gebeuren die eigenlijk niet kunnen. En dan moet je zoeken naar wegen om dat samen aan te klagen. Als enkeling kan je niet veel veranderen, dat zie ik hier al met de migrantenwerking, je wordt zo weggelachen en het is telkens een gevecht om mensen te overtuigen van een probleemsituatie.’ Mohammed zucht eens diep en dan volgt er een vastberaden glimlach. Hij neemt zich voor nog vaak’dit kan niet’ te zeggen, op tafel te kloppen en iets te doen.

What Do You Think mars op 19 november, vanaf 10 uur. Organisatie: ECPAT België samen met het Belgisch Comité voor Unicef. Jongeren en kinderen worden uitgenodigd voor debatten, ontmoetingen en een optocht te Brussel. Informatie: Kunstlaan 20, bus 18, 1000 Brussel.