Thuis in mijn stad

Ik werd nochtans vriendelijk onthaald tijdens de rondleiding. Had dit te maken met het gegeven dat mijn medewerkster de afspraak voor me had geprikt? Had dit te maken met het feit dat de makelaarsassistente niet kon opmaken aan mijn blonde haren en blauwe ogen dat mijn naam niet “Sofie” was maar “Güler”?

Nochtans stelde ik me voor als mevrouw Güler Turan, advocate en zeer geïnteresseerd in het te huren appartement. Cognitieve dissonantie: men ziet wat men wenst te zien.

Dat werd duidelijk aan de hand van de mail die de verantwoordelijke van het desbetreffende makelaarskantoor me stuurde (na mijn beleefde vraag om een nadere verklaring). “Heer Turan” opende het charmant. “Wij discrimineren niet obv ras, geloofsovertuiging” … “Wij doen zelfs aan ontwikkelingshulp in Tanzania te Afrika” …

Als voormalig schepen van Wonen en Ontwikkelingssamenwerking meen ik het verschil tussen beide portefeuilles te kennen.

Teleurstelling

De jonge juffrouw aan wie het appartement werd toegewezen had nog niet voldoende spaarcenten verzameld om borg te staan voor het appartement. Haar moeder deed dat plaatsvervangend. Haar vriend nota bene, studeerde in Costa Rica, een tweede vermelden van het kantoor om – naar mijn gevoel -  te onderstrepen dat ze multiculturaliteit onderschrijven.

Een teleurstelling. Een teleurstelling die burgers met een ‘anders’ klinkende naam dagelijks parten speelt.

Nochtans geloofde ik een ernstige kandidaat te zijn. Solvabiliteit gegarandeerd, lange termijn engagement gegarandeerd, kalmte gegarandeerd, correctheid gegarandeerd, … .

Toegegeven, de juriste in mij werd wakker geschud. De moeilijkst te pleiten zaken zijn diegenen waar je een warm hart toedraagt naar de cliënt, waar je weet dat de man of vrouw in kwestie een rechtzetting naar rechtvaardigheid verdient maar waar een gebrek aan bewijs de machteloosheid vrij spel geeft. Het doet wat met een mens.

Mensen kennen me als een nuchtere dame die zaken en emoties daadwerkelijk kan scheiden. Sta me toe die reputatie eer aan te doen.

Als Vlaams Volksvertegenwoordiger vind ik het echter mijn maatschappelijke plicht om dit onderwerp te belichten. Er zijn mensen die niet de kansen hebben gekregen die ik heb genoten en veel minder zelfredzaam zijn en hier mogelijks wel door worden beschadigd. Niet door het alleenstaand feit op zich, wel door de voorgaanden die ze mogelijks op hun pad kruisten wat vaak in een bittere optelsom resulteert.

Gebrek aan bewijs is één zaak, vrijheid van meningsuiting een andere.

Voelen de makelaars en verhuurders in kwestie zich geschoffeerd omwille van enkele pennentrekken?

Wijs me dan gerust op het misbruik van mijn exotische naam om mijn persoonlijke mislukking te maskeren.

Güler Turan is advocate en Vlaams Volksvertegenwoordiger voor sp.a.

Lees over discriminatie op de Vlaamse woningmarkt ook Sorry Said. Foute naam, het artikel dat hierover verscheen in MO*magazine van februari 2013.