Bureaucratie zonder grenzen

Een doodgewone dag in ons pré-boerenbestaan: we bellen naar de Chambre d’agriculture, het centrale punt van alles, met een specifieke vraag. Want, Belgische strevers als we zijn, we willen het van in het begin juist doen.

Bon, een naam (DDTM) en een nummer. Verbaasd over die vlotheid bellen (hier in Frankijk belt men altijd, mailen is té hip) we naar het DDTM, de administratie van landbouw en visserij. Wordt departementaal geregeld. We hebben het over varkens en everzwijnen en varkens en waterlopen en zomeer. Ze luistert. Erg aandachtig. Ze zoekt. In haar hoofd of op haar bureau, dat is me duister, maar het duurt wel even. Ze heeft een aha! moment en vraagt ons adres. Ons postadres wel teverstaan. (opnieuw: in Frankrijk stuurt men post, email is té hip. Een fax kan nog nèt). En ze heeft ons nog een naam en een nummer mee. Daar zullen ze het wel weten.

We komen uit bij het SDS30. De Groupement de défense sanitaire van de Gard, eveneens departmentaal. Heel erg vlot wordt er een afspraakje gemaakt om eens ter plekke te komen. Daar aangekomen hebben we het over varkens en everzwijnen en varkens en waterlopen en zomeer. Ze luistert. Erg aandachtig. En geeft ons een stapel nuttige documenten en papieren mee. En een naam en een nummer. Daar moeten we ook nog eens langsgaan. Van te moeten.

We bellen en komen uit bij de eerste dame van het DDTM. Dezelfde. Ze herkent ons nog. Ja, dat klopt dat we ook eens moeten langskomen. Waarom ze dat eerder niet zeggen kon? Omdat dat niet onze vraag was. Edus een afspraakje, helemaal naar Nîsmes, anderhalfuur onderweg. Daar aangekomen hebben we het over varkens en everzwijnen en varkens en waterlopen en zomeer. Ze luistert. Erg aandachtig. Ze zoekt. In haar hoofd, dat is me nu duidelijk. En roept er een collega bij. Goh, die denkt wel dat dat niet moet nee. En zoekt er een vergeeld kopietje bij met een richtlijn van de draadhoogte op. Maar dat ze niet meer weet of het wel recent is.

Op onze verbaasde reactie dat zij het zijn die ons komen controleren en beboeten als het niet juist is, maar dat ze ons niet kan zeggen wat nu wel precies “juist” is; “Ben, oui, dat zijn ook nationale regeltjes hé….” En dat we misschien eens naar de Chambre d’agriculture moeten gaan. Daar zullen ze het wel weten. 15 minutjes binnen, en we waren klaar. 1 kopietje mee naar huis. En een naam en een nummer. Ze vinden het hier écht plezant, die mallemolen. Nog steeds geen varken, maar ze gaan ons hier niet liggen hebben zulle! Petits Belges als we zijn!!!!