#WijZijnHier

 

CC0
#WijZijnHier

Ook hier kan ik de enige internationale taal, de taal van muziek, spreken

Zes jaar geleden ontvluchtte de violiste Eleni de economische crisis en krappe arbeidsmarkt uit haar thuisland Griekenland. Ze vond een nieuwe thuis in Antwerpen, een stad die haar aan haar thuisstad doet denken. En ze ondervond dat ze ook hier haar favoriete taal kan “spreken”: de taal van de muziek. 
Serge Kalika (CC BY-NC-ND 2.0)
#WijZijnHier

De behandeling van “Gilets Noirs” en “jungle” van Duinkerke getuigen niet van Liberté, Egalité, Fraternité

Frankrijk, België en bij uitbreiding heel Europa moeten eraan herinnerd worden dat ze plichten tegenover allé mensen hebben, vindt Kirsten Masil. Zij bezocht met vzw Humain vluchtelingen in Grande-Synthe en sprak er met mensen op de vlucht. 
CC0
#WijZijnHier

‘Mijn uiterlijk zegt niets over wie ik echt ben’

Tien leerlingen zitten in de OKAN-klas van Wereldblogger Lies Gallez. Negen nationaliteiten, vier religies en negen moedertalen brengen ze er elke dag samen. Behalve het onder de knie krijgen van een nieuwe taal, leren ze er ook letterlijk en figuurlijk hun weg vinden in hun nieuwe land. 
CC0
#WijZijnHier

Ik liep weg van het perfecte leven om mezelf te kunnen zijn

Dinesh besloot twee jaar geleden zijn perfecte leven achter te laten en begon opnieuw in België. ‘Bedankt, België voor mijn nieuwe thuis. Bedankt dat je zo open, aardig en liefhebbend voor me bent. Je zal altijd mijn thuis zijn.’ 
CC0
#WijZijnHier

Het “alstublieftmoment”: wanneer je als anderstalige gek of raar lijkt

‘Aankomen in een nieuw land, met een nieuwe taal is alsof je analfabeet geworden bent. Je voelt je als een grote baby.’ Zo omschrijft Marcela uit Colombia haar leerproces als anderstalige nieuwkomer in België. Momenteel gaat het nog gepaard met pijnlijke en ongemakkelijke momenten, maar ooit zal ze eraan terugdenken en ermee kunnen lachen.
CC0
#WijZijnHier

‘Ik was altijd bang om te leven. Hier ben ik eindelijk vrij’

Tien leerlingen zitten er de OKAN-klas van Lies Gallez. Behalve het leren van een nieuwe taal, leren ze letterlijk en figuurlijk hun weg vinden in een nieuw land. Wat helpt hen daarbij, of wat zit hen in de weg? Voelen zij zich er al thuis? Hoe kijken zij naar het land waarin ze nu wonen? En wat houdt hen bezig?
© Lies Gallez
#WijZijnHier

Hoe menselijk is een opsluiting van een achttienjarige weesjongen in 127Bis?

Lies Gallez leerde als leerkracht aan anderstalige nieuwkomers de achttienjarige Malinese vluchteling Omar kennen. Voor zijn uitzetting naar Duitsland door de Dublinprocedure, zat de weesjongen twee maanden vast in het gesloten centrum 127Bis. Lies zocht hem daar op. 
#WijZijnHier

Niemand wil ze hebben: de status van een Dublinvluchteling

Lies Gallez is ongerust. Omar, een negentienjarige Malinese jongen die ze een jaar geleden leerde kennen, verdween enkele weken geleden van de radar. Zijn gsm-nummer is afgesloten. Via Instagram en facebook is hij niet meer te bereiken. In zijn laatste berichten galmde het van de wanhoop en onmacht. 
public domain (CC0)
#WijZijnHier

De brief die de zo(o)n terugbracht

Meer dan drie jaar moest een jonge Afghaanse vluchteling het stellen zonder een woord van nieuws over zijn familie die in zijn geboorteland was achtergebleven. Tot hij een antwoord kreeg op de brief die hij zo lang geleden naar zijn ouders had gestuurd.
public domain (CC0)
#WijZijnHier

Een voogd is ook maar een mens

Er zijn soms van die momenten dat je het ook als voogd niet meer ziet zitten, dat je jezelf in alle eerlijkheid afvraagt waarvoor je het allemaal doet. Dat je oprecht zin hebt om er vierkantig de brui aan te geven. Om te stoppen om voor al die jongeren te zorgen en vanaf nu alleen maar jezelf te denken.
CC0
#WijZijnHier

Plots was er vreugde bij het horen van vader en moeder, een lichtpuntje in een aangrijpend verhaal

Negen jaar was de jongen, toen Wereldblogger Denise hem leerde kennen. Op zijn achtste met zijn familie uit Afghanistan gevlucht en onderweg kwijt geraakt. Als alles goed gaat, zal hij zijn vader, moeder, broers en zusje terugzien tegen dat hij twaalf is, na vier jaar van gemis, onzekerheid en radeloosheid. 
© Charis Bastin
#WijZijnHier

Nooit meer thuiskomen voor een niet-begeleide minderjarige vluchteling in België

Ik ontmoet Amir* op de speelplaats, waar hij met gebogen hoofd tegen een muur leunt. Ik zeg zijn naam. Hij reageert niet. Ik weet niet of ik het juist uitspreek. En ik besef dat dit eigenlijk het begin van alles is: ik weet zo weinig over hem.

Pagina's