Opgroeien zonder vader. Het tekent je voor het leven. Bij het ouder worden wordt de obsessie alleen maar erger.

De “Nationale n°1” verbindt Kinshasa met Matadi. Volgens de statistieken kost hij elk jaar aan meer dan 700 mensen het leven. Dat zijn er gemiddeld twee per dag. Ook vandaag dus.

Vandaag is in Butembo de Fondation Maendeleo du Congo boven de doopvont gehouden. De stichting zoekt een maatschappelijk antwoord op wat ze noemt “het flagrant gebrek aan leiderschap met visie”.

Ik was er al enkele keren voorbijgereden, en elke weer was mijn blik blijven hangen aan het opschrift in grote witte letters op een blauwe achtergrond: “le plus petit musée du monde”. Een groot beeld van een gorilla houdt statig de wacht bij de voorgevel. Het is één van de weinige monumenten die in het straatbeeld van Butembo te zien zi ...

Iedereen keek op tegen de terugweg van Mpondwe naar Butembo wegens de slechte staat van de weg. Ik wou dolgraag even in Ishango langsgaan. Maar ook al bereikten ons berichten van nieuwe moordpartijen in Butembo, toch wou iedereen liever meteen naar huis.

Het was een mooie combinatie: een vriendin en collega uit België ontmoeten net over de grens in Oeganda, en een weekendje weg uit de stress van Noord-Kivu. Een prima gelegenheid om er een personeelsuitstap van te maken. Het weekend kon alvast niet meer stuk…

Ik schrok wel toen ik de titel zag van het nieuwe tijdschrift. Had niemand hen even in het oor kunnen fluisteren wat dat vierletterwoord in het Engels betekent? Maar kom, dat is nog niets in vergelijking met de inhoud…

Het postgebouw is in Butembo, zoals in vele andere steden in de wereld, een landmark, een oriëntatiepunt. Maar hier is de tijd blijven stilstaan.

Omdat ik er zo vaak naar gevraagd had, kreeg ik vanochtend het officieel programma van de feestelijkheden bezorgd, tot drie keer toe ondertekend door de “Chef de protocole d’Etat” en evenveel keer voorzien van een grote stempel van het stadhuis. Alles netjes uitgeprint, behalve de datum, die met de hand is ingevuld: 24 juni! Ik ko ...

Onlangs, op een heerlijk moment waarop de internetverbinding voor een keer ononderbroken stand hield, belandde ik op de wereldblog van Mo*, en ik kon mijn ogen niet geloven: niemand blogt vanuit Kongo !?