Wereldbankdochter onzeker of ze eigen normen wel naleeft

Sinds de jaren negentig wordt de Wereldbankgroep geacht erop toe te zien dat zijn investeringen beantwoorden aan bepaalde sociale en ecologische normen, en dat de gefinancierde projecten geen schade aanrichten. Dat geldt ook voor de International Finance Corporation (IFC), de Wereldbankdochter die kredieten verschaft aan de private sector. De voorbije maanden is onzekerheid gerezen of alle IFC-leningen wel aan die normen voldoen. Met name voor de kredieten die de IFC niet rechtstreeks ter beschikking stelt maar via financiële bedrijven – microkredietondernemingen, commerciële banken of private financiers – is onduidelijk of de normen worden nageleefd. Het bedrag dat op die manier wordt besteed, steeg tussen 2007 van 2011 nochtans van 5,3 naar 8,4 miljard euro.

‘In een audit van de ombudsman van de IFC staat dat die financiële tussenschakels wel sociale en ecologische controlesystemen op poten hebben gezet en dat het dus procedureel allemaal in orde is, maar dat de IFC geen methode heeft om te controleren of het doel van “geen schade aanrichten” effectief wordt gerealiseerd’, zegt Pol Vandevoort, die materie op de voet volgt bij de ontwikkelings-ngo 11.11.11. ‘De benadering van de IFC genereert geen informatie over de werkelijke sociale en ecologische resultaten op het niveau van de subcliënt – op het niveau van het project zelf dus.’

Johan Rosseel, die de Belgische Wereldbankdirecteur Gino Alzetta adviseert, ontkent de problemen niet. Rosseel: ‘Op 8 april besprak de commissie voor ontwikkelingseffectiviteit de kwestie. Er werd beslist dat de IFC binnen de twee maanden met een gedetailleerde reactie moet komen. België vertolkte in deze geen eigen standpunt omdat het niet in die commissie zetelt.’

Een voorbeeld dat de problematiek illustreert, is het Kamalanga-energieproject. Die steenkoolcentrale in India is onrechtstreeks mee gefinancierd door de IFC. Ngo’s klagen aan dat het project het milieu en de gezondheid van de omwonenden bedreigt. In mei 2011 vond de ombudsman van de IFC die klacht ontvankelijk voor verder onderzoek. Dat onderzoek loopt twee jaar later kennelijk nog altijd. Rosseel: ‘Na verschillende ontmoetingen is een gezamenlijke oplossing van de klacht niet mogelijk gebleken. De ombudsman onderzoekt nu of het geval een audit vanwege de IFC verdient. De resultaten van dat onderzoek worden publiek gemaakt.’