Als een dictator, die zichzelf zag als uitverkoren door god en daarom beloofde een miljoen jaar te regeren, verkiezingen uitschrijft, geeuwt de wereld. In Gambia draaide die voorspelbare oefening echter uit op een klinkende overwinning van de oppositie. En de dictator? Die gaat weer boeren, zegt hij.

In de eerste helft van 2015 belandden al bijna 3000 Gambianen op de Italiaanse kust. In 2014 maakten 8642 Gambianen de overtocht. In verhouding tot de kleine bevolking van deze Afrikaanse ministaat is dat enorm veel. De enige verklaring ligt in de dictatuur van Jahja Jammeh. Annelies D’Hulster was de eerste Vlaamse journaliste die het deksel ...

'De president die naar me staart. Ik ben verdacht. De enige blanke. Ik ben in het hol van de leeuw.' Annelies D’Hulster werd in Gambia zo diep ondergedompeld in het heersende klimaat van angst en intimidatie, dat ze bij nacht en ontij het land moest verlaten. ‘Je weet nooit wat angst is, tot je hem zelf hebt gevoeld. Onder je huid.&rsqu ...

Het is vandaag zo heet in Niamey, dat de jonge vrouwen die pannenkoeken verkopen op de hoek van de straat deze bijna kunnen laten bakken in de zon en hun vuurtje mogen blussen. Het is vandaag zo stoffig in Niamey, dat we allemaal zand en stof in onze longen nemen en uitsnuiten, en met onze handen om ons heen flapperen om onze gespreksgenoot be ...

Ik hoor wat niet gezegd wordt. Na ruim een week in dit land beginnen de grenzen zich rond me te sluiten. Ik word een van hen. Hoe meer ik het hoor, hoe meer ik het voel. Er zijn woorden die mis kunnen vallen. Er zijn mensen die niet zijn wie ze zijn. Kruispunt Turntable, Gambia © MO*/Annelies D'Hulster

Het was bijna middernacht toen ik landde in Banjul (Gambia). Wanneer de vliegtuigdeuren zich openden wandelde de opluchting naar buiten. Het drummen en duwen van de menigte in het gangpad had sommigen uiteindelijk net een meter voorsprong gegeven bij de paspoortcontrole. De lucht was zwoel en warm en viel een beetje op me neer. Veel te veel kl ...

De luchthaven van Comiso heeft twee bagagebanden, twee politieagenten en één bar. Buiten, als je heel goed kijkt, wacht er een minibus richting Ragusa, mijn overstapstad. De enige twee medereizigers verwonderen zich over mijn eerste bestemming, Pozzallo. Het is er gevaarlijk, oppert de een, héél veel migranten. De ondertoon lijkt; migranten zijn cr ...

Zijn stem klinkt wanhopig. De klankkleur duidt op paniek. Maar het volume verluidt, en het volume verstilt. We bellen elkaar via Viber. Daarna bellen we elkaar via Skype. De sociale media en haar applicaties helpen ons land en zee te overbruggen. Het lukt soms wel, en dan weer niet. Soms verdwijnen woorden in de lucht alsof ze nooit zijn uitgesprok ...

Langzamerhand, na meerdere bezoeken dit jaar, bevind ik me in de bevoorrechte positie een beeld te mogen vormen en schetsen van dit eilandvolk. Ze lijken op het eerste zicht zachter en rustiger dan andere Italianen. Maar dan heb je ze nog niet in een discussie meegemaakt. Of in het verkeer. Hun energie, passie en roekeloosheid worden er feilloos ...

Ze hebben gympies aan, stoere broeken en shirts. Ze staren naar de grond. 

Hier staan we dan. Naar jou te kijken. Naar jouw kist. 18 keer jouw lichaam op de grond. Netjes verdeeld over 2 rijen van 9. Enkele priesters, wat mensen van Pozzallo, een handvol journalisten, een ganse rij kapiteins en hoogwaardigheidsbekleders. Een half uurtje bewijzen we je eer. Je laatste eer, misschien zelfs je eerste ooit. Er wordt gepraat o ...