Het platteland van de Bicol-regio Filipijnen heeft een hoog postkaartgehalte. Bananen- en palmbomen kaderen de beelden van de geelgroene rijstvelden en met wolkenkransen omgeven vulkanen. De kippenstal waarin ik de nacht doorbracht, was wel pittoresk, maar niet echt toeristisch.

Water is de bron van Bangladesh, en zoals altijd is de bron ook bestemming. Geen wonder dus dat schepen een opvallende rol spelen in de economische groei van het land. Van scheepsbouw tot scheepsafbraak en terug. De gesloten kringloop van varend staal is niet zonder problemen.

Ochtend op het strand. Gisteren hing even de dreiging van een tsunami over dit mulle zand, vandaag is alles back to normal voor vissers en kleinhandelaars. Maar hoe normaal is de oceaan vandaag voor de 160 miljoen Bengalezen?

Een plan om naar de zuidoostelijke tip van Bangladesh te gaan –waar het mooiste strand van het land ook de mooiste zonsondergang oplevert- krijgt vanuit de diepte van de oceaan een onvoorziene wending.

Op weg van Dhaka naar Chittagong voeg ik een hek toe aan de verzameling “muren” en overweeg ik een reddingsboei te kopen om de rotbuien aan de Golf van Bengalen beter te trotseren.

Een ondernemer die niet zonder zijn land kan, betreurt het slechte economische beleid van zijn regering. En een beloftevolle studente idealiseert haar vaderland dat ze liefst zo snel mogelijk verlaat. De Islamitische Republiek zaagt de poten onder haar eigen troon weg, maar het Westen heeft wellicht niet het geduld om te wachten tot het regime valt ...

De verkiezingen van 2 maart gaan niet echt over het parlement. En de sancties gaan niet over het Iraanse atoomprogramma. Is er in Iran dan niets dat is wat het lijkt te zijn?

De machthebbers in Iran verspreiden de indruk dat de bevolking uniform achter het regime staat. Dat is onzin natuurlijk. De diversiteit van Iran is véél groter dan we over het algemeen denken. Maar als het vaderland aangevallen wordt, zou de eensgezindheid ook wel eens veel groter kunnen zijn dan de inlichtingendiensten denken.

Gie Goris bekijkt niet alleen de mooie monumenten in Iran, maar bezoekt ook de catacomben: plekken waar jonge Iraniërs doen waar ze uitstekend in zijn: argumenteren, dromen en Hafez lezen. De hoeders van de moraal laten het bestaan van deze plekken oogluikend toe.

De Iraanse overheid behandelt de 75 miljoen burgers alsof ze op een gigantische kostschool zitten. Maar informatie en dromen zijn niet niet tegen te houden.

Vrijheid. Hoe minder ervan voorhanden is, hoe meer erover gesproken wordt. Dat blijkt ook tijdens de gesprekken in Teheran. Toch zegt Hussein dat het gebrek aan vrijheid niet het grootste probleem is. ‘Wat ons allemaal het meest bezighoudt deze dagen, is de economie. Dit land gaat naar de haaien als de rest van de wereld ons steeds meer isoleert. ...