Van alle seizoenen is de zomer mij het dierbaarst’, zegt MO*columniste Bieke Purnelle. ‘Het gulle stralen van de zon, de schijnbaar eindeloze dagen, het opengooien van ramen en deuren. Voor dat laatste heb ik een zelfverzonnen verklaring: ik word niet graag begrensd.’

Iedereen held! MO*columniste Bieke Purnelle schrijft over heldendaden in tijden van vermomde xenofobie.

Zelfs in vertwijfelende tijden zijn er zekerheden. Elke maand mei plooit de middenstand zich dubbel om moeder te vieren. Dat vieren moet u niet al te letterlijk nemen. Het gaat erom dat we dingen kopen.

Ik was het opmerkelijke feit eigenlijk al halvelings vergeten, maar werd er tijdens een interview met de bevlogen theatermakers van De Nieuwe Tijd onverwacht aan herinnerd. Het Verenigd Koninkrijk heeft sinds kort een Staatssecretaris voor Eenzaamheid.

Ontbijtje op bed, een boeket rozen, een doos pralines, “Gelukkige vrouwendag!” op een roze postkaart. Heel wat mensen denken dat ze vrouwen op 8 maart moeten trakteren op bloemen, wensen en complimenten. Dat de dag in het leven werd geroepen om historische ongelijkheid aan te kaarten, het lijkt niet overal door te dringen ...

In het huidige politieke klimaat waarin duidelijk kant wordt gekozen en het kamp gebarricadeerd wordt, kan MO* columniste Bieke Prunelle niet anders dan heimwee krijgen naar het consensusmodel van weleer. Over de kracht van het sociale middenveld.

‘Als progressieve intellectuelen de welluidende, maar niet noodzakelijk correcte baselines van rechts gaan herhalen, dan kunnen we terecht stellen dat rechts in een gecapitonneerde zetel zit’, reageert Bieke Purnelle op uitspraken van David Van Reybroeck en Patrick Loobuyck in een interview afgelopen week.

Het einde van het jaar gaat traditioneel gepaard met lijstjes, terugblikken op wat we achterlaten, vooruitkijken naar wat ons te wachten staat en wat we stellig anders en beter zullen doen. Het heeft iets aandoenlijks, hoe we er elk jaar bereidwillig en met open ogen in lopen, vol valse verwachting en hernieuwde hoop. 

Wie “Medellin” leest of hoort denkt wellicht meteen aan drugskartels en geweld. Dat deed ik zelf ook, tot ik een hele tijd geleden een documentaire zag over de radicale transformatie van de beruchte Colombiaanse stad, een nieuwswaardig feit waar ik geen weet van had.

Een paar dagen na de #Metoo-heisa popte het chatvenster van mijn Facebookaccount open. Een vriend wilde weten hoe het met mij was. Na wat bezorgd heen-en-weer gekeuvel over de heikele kwestie stond er plots. “Sorry”.

‘Het lijkt alsof we er razendsnel en radicaal op achteruit gaan wat betreft ons vermogen om het respectvol en empathisch oneens te zijn.’ MO*columniste Bieke Purnelle legt de vinger op de wonde.

Een artikel over schoolgaande kinderen die spijbelen om voor zusjes en broertjes te zorgen, wekt, voorspelbaar, verontwaardiging bij de Vlaamse lezer op. MO* columniste Bieke Purnelle vraagt zich af waarom journalisten niet de juiste vragen stellen over de omstandigheden waarin kinderen mantelzorgers worden.