Amina Belorf vraag zich — in dichtvorm — af of we anders kijken naar de “andere” mensen om ons heen, naar de armen, de daklozen, de vluchtelingen. Zal er iets veranderen aan de manier waarop we met hen omgaan, nu het coronavirus ons laat zien dat we allen even kwetsbaar zijn?

De scène doet erg denken aan de pakkende oorlogsfilm La vita è bella: een vader in het door oorlog verscheurde Syrië vond een vrij aparte manier om zijn dochter tegen trauma’s te beschermen. Ze lachen er gewoon mee. Maar geweld breekt alles dat zich overeind probeert te houden. Bommen krijg je nooit meer uit je lijf, schrijft columni ...

Wat te zwaar is, valt niet te dragen. Amina Belôrf zette door, ontwikkelde een overlevingsmechanisme, draaide mee in de ratrace van het leven. Maar toen was er de burn-out, en de gedwongen, reddende adempauze. ‘Iedereen is in gevecht met deze duizelingwekkende snelheid die ons angstig maakt.’