Ik heb hem dit keer echt niet zien aankomen, de ‘winter’ in Burkina Faso. Plots is daar weer het seizoen van de knusse dekens ’s nachts, van de raspende woestijnwind, van de kloofjes in lippen en neuzen, van de kurkdroge huid. De tijd is tussen mijn vingers geglipt.

Na mijn beslissing zijn de dingen anders geworden. Rustiger. Meer zen. En ook al is er eigenlijk nog helemaal niets opgelost, ik heb het gevoel dat ik de dingen weer in handen heb, dat de toekomst weer maakbaar is. Ik heb nog geen idee van waar hij naartoe gaat leiden maar de weg ligt open.

We zijn in België, met ons vieren. Voor vakantie. En bedenktijd. Een hele maand lang. De timing is perfect, want het vat... dat is even af.

Of ik veel zeep wil gebruiken en wat harder kan schrobben, vraagt mijn zoon van zeven, terwijl ik stevig met de spons over zijn rug ga onder de douche. ‘Je veux devenir blanc’.

‘Kijk’, zei mijn barman Michel vorige week, met bitterheid in zijn stem. ‘Dit is bij ons gewoon niet mogelijk.’ Hij volgde de uitslagen van de vervroegde parlementsverkiezingen in Engeland. Er was net bekend geraakt dat eerste minister Theresa May toch een nieuwe regering zou proberen te vormen, ondanks de grote morele overwinning van haar tegenstr ...

Het zijn mijn kleine ontsnappingen, mijn gulzige happen zuivere lucht, mijn dromerige denksessies, met de wind zo fel en luid om mijn oren dat ik niets anders meer hoor... Drie kwartier tijd voor mijn hoofd en voor mij... De laatste weken geniet ik bijzonder van de ritjes op de brommer naar de boerderij in Pabre, en niet in het minst omdat de ...

Een lange avond op het terras bij een vriendin. De zwoele lucht van de maartse nachten in Burkina Faso. Een goede fles wijn. Belgisch witloof in Burkinabè varkenshesp gerold. Giechels en af en toe een zorgelijke blik. Verhalen van meisjes en van vrouwen. Kleine dingen van grote betekenis. Kleine dingen ook die ik wat vaker moet opzoeken, besef ik d ...

Begin maart in Burkina Faso. De middag is nog niet aangebroken maar het is al bloedheet in het dorp Pabre, op een boogscheut van de hoofdstad Ouagadougou: 38 graden in de schaduw. De woestijnwind harmattan schraapt over de droge akkers en het afgeleefde gras trilt onder de schroeiende zon. Af en toe schuift een wervelwind vol stof door het&nbs ...

Het overkomt me wel vaker, op zaterdagmorgen, na de concertavond in Le Foyer en na dat ene pintje nog dat ik op het einde van een lange dag werken eigenlijk had moeten laten: een langgerekte weemoedige bui, die ook met een bord spiegeleitjes en een kop sterke thee niet overgaat. Een middagdutje doet meestal wel wonderen. De voorbije zaterdag kwam h ...

Ook na vier en een half jaar blijft Burkina Faso mij elke dag nog verbazen. Er spoken nog altijd honderden vragen door mijn hoofd, en die durf ik soms maar met mondjesmaat te stellen. Elk antwoord roept trouwens een nieuwe vraag op en telkens weer weet ik dat er niet één maar duizenden verschillende werelden zijn. Om de een of andere reden draaide ...

Flink twee weken na de diagnose ben ik nog altijd moe. Niet alleen maar moe, maar uitgeput. Zodra ik twee van de twintig dingen doe die ik anders doe op een dag, moet ik rusten. Dat is het resultaat van mijn besmetting met dengue, of knokkelkoorts, zoals de ziekte in veelzeggend Nederlands heet. Ik kom er wel weer, stapje voor stapje. Minstens dert ...

Het was een heerlijk uitputtende dag onder de zon, zondag, met de voeten letterlijk op de grond en de handen in de aarde. Zweten bij de liter, snakken naar een beker ijskoud water, als leeuwen een dampende schotel rijst aanvallen en de volgende ochtend wakker worden in een lijf dat pijnlijk herinnerd wordt aan zijn spieren: het zijn de getuigen van ...