Brussel. Sinds donderdag bevinden we ons terug op Belgische bodem. We posten hier nog een laatste berichtje, een kleine boodschap ter afsluiting van deze blog. Maar no worries. Het project is nog niet ten einde. We houden jullie op de hoogte.

'Charlie Hebdo? Kan me gestolen worden. Zelfs al vielen daar honderden doden. Bij ons zijn het er zoveel meer.' We keken naar het journaal op een internationale zender, samen met een Congolese kennis. Frankrijk herdacht de doden in Parijs, maar ons gezelschap bleef er behoorlijk onverschillig bij. Dat zet je wel even aan het denken: over het centru ...

Alice is een jonge Congolese journaliste. Ze maakt radio, ze schrijft, ze blogt, ze tweet. 'Ik vind het heel belangrijk om mensen goed te informeren. En om wie geen stem heeft, er een te geven.' Portret van een dame met een visie, in een land waar de pers soms vogelvrij is.

Bij de eerste afdaling was hij bang geweest. Maar nu zakt Christian, le petit, met gemak af in de diepte. Tot op 22 meter. Daar kapt hij kobalt los uit de de ondergrond. Hij ziet het werk als een tijdelijke job, die het geld levert om daarna te gaan studeren. Een gesprek over talent, mineralen, dans en Chinezen.

We trekken van Lubumbashi naar Kolwezi, het hart van de Katangese mijnindustrie. Onderweg ontwikkelt zich een levendige discussie onder onze Congolese medepassagiers. Over de rol van de grote mijnmultinationals die hier de laatste jaren zijn neergestreken. Zijn ze voor Congo een vloek of een zegen?

Op het moment dat je begint te denken dat het allemaal nog wel meevalt met die beruchte Congolese bureaucratie, kom je hem tegen: Kafka in Katanga.

Het dorp Nkake vind je nergens terug op de kaart. Het verdwijnt tussen de blauwe rivier en het groene evenaarswoud. Maar het bestaat wel degelijk. Sadam Mputo (28) woont er al zijn hele leven. We voeren mee met zijn vissersprauw en luisterden naar zijn verhalen. Over de ontmoeting met een watergeest en de aantrekkingskracht van verre landen en grot ...

In het evenaarsdorp Mooto willen we graag spreken met een jonge tolekist. Een jongere die geld verdient als taxichauffeur, niet met de auto maar per fiets. Vandaag gingen we op zoek naar een geschikte kandidaat. De selectieronde had de nodige voeten in de aarde.

We zijn intussen een dikke twee weken op stap. Vanmorgen vertrokken we gepakt en gezakt uit Kinshasa richting evenaar. Benieuwd naar de verhalen van de jongeren in de villages.

Kinshasa is zichzelf niet, verdacht rustig en leeg in de ene wijk, brandend in de andere. We hebben hier de afgelopen drie dagen nog nooit in de file gestaan en dat is niet normaal, integendeel, verontrustend dus. 

Voor Christ, een jonge kunstenaar, is ‘vrijheid’ cruciaal.  Hetzelfde geldt voor Leon en voor de kuluna’s. Alledrie wonen ze in Kinshasa. Alledrie hebben ze een eigen vrijheidsideaal.

Onze eerste dag in Kinshasa valt samen met oppositierelletjes hier en daar. Wij halen onze foto- en filmaccreditatie af en gaan op de koffie bij de ambassadeur.