Costa Rica slaagde er vorig jaar in haar energie voor 99 procent uit hernieuwbare bronnen te halen. Met een gunstige startpositie, politieke keuzes en gerealiseerde plannen slaagt Costa Rica bijna in haar opzet: volledig koolstofneutraal te zijn. MO* ging op zoek naar het geheim van dit su ...

De klimaatverandering is hot. 2016 werd een recordjaar, het warmste ooit. Nochtans investeerde men het jaar voordien wereldwijd 286 miljard dollar in hernieuwbare energie. Ook in Centraal-Amerika is deze verandering voelbaar. MO* onderzocht de uitdagingen voor een regio die al een halve eeuw groen gaat.

‘Es triste, Fien, bien triste.’ Ik weet niet waar ik me het meest ongemakkelijk bij voel. Bij de betekenis van zijn woorden; de klemtoon op mijn naam, alsof ik deel in de schuld, zijn pijn zou voelen; of de ongemakkelijke stilte die volgt. Stilte in beweging en woord. Ik krijg het beeld niet van mijn netvlies. 

Twaalf jaar is hij. Maximum. Misschien jonger. Zijn ogen staan glazig. Hij lacht alsof hij vanuit een andere wereld ons toekijkt. Dan is het zijn moment. Een rood licht. Hij komt op. Een steekvlam onthult zijn jonge, besmeurde gezicht in het duister van de nacht. Hij neemt nog een slok van de smerige fles, plaatst de fakkel vlak voor zijn mond en s ...

‘God heeft het laatste woord.’ Ze kijkt berustend hoe de wolken samenpakken en de wind gaat liggen. Stilte voor de storm. Biddend trekt ze de nacht in, de naderende orkaan als een kwade droom wegwuivend. De heer waakt over haar, president Luis Guillermo Solis over Costa Rica. 

Hoe het begin van het leven ons zo dicht bij het einde ervan kan brengen. Nieuw leven en sterfelijkheid gaan hand in hand. Een existentiële beschouwing van Fien Van den Steen in Nicaragua.

Vorige week bracht twee verkiezingen op drie dagen tijd. Tussen de twee politieke centra toont de kaart een lijn van 3000 kilometer, in vogelvucht welliswaar. In realiteit was het een wereld van verschil.

6 november trekken de Nicaraguanen naar de stembus. De kandidaat: Daniel Ortega. Opnieuw. Voor de zevende keer komt hij op voor het FSLN (Het Nationaal Sandinistisch Bevrijdingsfront). Voor de vierde keer kan hij verkozen worden. Legitiem, de grondwet is er om aangepast te worden, fluistert men.

Ik wandel over de Paseo de las Bóvedes en staar in de eindeloze verte van de Grote Oceaan. Rechts van me Casco Viejo. Latijns-Amerikaanse cultuur. Links van me de Nieuwe Stad. Wolkenkrabbers en westerse cultuur. De cirkel is rond. Na vier maanden ben ik aangekomen in Panama City.

'Je gaat toch niet naar Centraal-Amerika,’ zeiden ze verontwaardigd. ‘Ze’ zijn de mensen die ik een half jaar geleden over mijn reisplan vertelde. Want ‘ze’ achtten de regio te gevaarlijk. Dat net zij en niet ik achterbleven in een land dat spoedig in een puinhoop zou veranderen, wist niemand.

'Zes jaar was ik toen ik hier met mijn ouders aankwam. Er woonden een veertigtal mensen, nu zijn we met zo’n 2000 en zijn er 200 gastenverblijven.’ Terwijl hij de gifgroene kikker – symbool voor Costa Rica, zijn land – bekijkt, vertelt hij over het eiland dat zijn thuishaven werd: Tortuguero.

‘Hij heeft je toch gewaarschuwd, he?’ Ze vraag het me terwijl ze me doortastend aankijkt. Dat niet, maar ik heb wel een vermoeden waarover het gaat. ‘Mensen hebben niet graag dat je hierover spreekt.’ Ze gebaart met haar vingers voor haar mond. Zwijgen.