Er wordt nogal eens laatdunkend gedaan over al die mensen die bij een prille lentezon samenstromen in parken en bossen. Maar waar moeten al die mensen dan naartoe?, vraagt columniste Bieke Purnelle zich af. De coronapandemie maakt pijnlijk duidelijk hoe weinig vrije, inclusieve en uitnodigende publieke ruimte we hebben.

MO*columniste Bieke Purnelle vraagt zich al decennia af wat ‘de juiste toon’ is en hoe je onrecht tegenover vrouwen het beste kan aankaarten. ‘Feminisme moet gezellig zijn’. Alleen: gezelligheid wordt schromelijk overschat, vindt ze. Onrecht wegwerken is namelijk geen vreedzaam theekransje.

Iedereen die ooit een gesubsidieerde vzw heeft geleid, krabt zich in de haren bij het verhaal over de vzw Let’s Go Urban, schrijft Bieke Purnelle. 'Hoezo werd Let’s Go Urban niet doorgelicht zoals het hoort? Hoezo kon het zes jaar duren voor iemand dit ernstig nam?'

Klagen is niet aan de orde als je alles hebt wat nodig is. En toch, deze tijd weegt een ton, ook voor MO*columniste Bieke Purnelle. ‘Missen legt bloot wat je blij maakt en inspireert, waar je energie uit put, waarvoor je opstaat, waarvan je deel uit wil maken. Mijn maandagblues waren niet meer dan gemis.'

MO*columniste Bieke Purnelle is maar wat blij dat 2020 bijna achter ons ligt. Het is dan ook een jaar om snel  te vergeten. ‘Ik zal u niet missen. Veel van wat u achterliet zal ik ritueel verbranden in het knetterende vuur.’

Geen enkele kiezer is het afgelopen decennium zo gehoord, gezien en gepamperd als de uiterst rechtse. Mensenrechten werden in vraag gesteld, gerelativeerd en geschonden om hem te paaien. Voor Bieke Purnelle is het genoeg geweest.

De coronapandemie toont duidelijk dat rampspoed niet iedereen op dezelfde manier treft. De 25 rijkste miljardairs werden “dankzij” het coronavirus 255 miljard dollar rijker. Zouden zij weten dat sommige mensen moeten kiezen tussen schoolboeken of verse groenten?, vraagt Bieke Purnelle zich af.

'Wij blijven dezelfde domme fouten maken en telkens denken we aan de gevolgen te ontkomen. Maar de toestand is niet hopeloos', mijmert columniste Bieke Purnelle onder een onverstoorbare beuk op een begraafplaats. 'Dat wij niet zonder elkaar kunnen, is duidelijker dan ooit.'

Het wordt hoog tijd dat de Wetstraat meer interesse toont in de mensen, vindt columniste Bieke Purnelle. ‘Dit is dus hoe voor ons gezorgd wordt: niet.’ Ze stelt voor om de Wetstraat te evacueren en van onze bestuurders minstens een jaar verplichte inburgering te eisen.

Bieke Purnelle maakt zich zorgen over het nieuwe schooljaar. ‘Gek toch, hoe we ons terecht druk maken over de gevaren van een virus op school voor onze kinderen, maar nauwelijks over de gevaren van hun weg naar en van diezelfde school.’

Bieke Purnelle maakt zich zorgen over hen die voor ons moeten zorgen, nu de voorspelde tweede golf ons overspoelt. Alsof we niet wisten dat die zou komen. Terwijl men in de Wetstraat talmt, kibbelt en economische rampspoed afkondigt, doen zij gewoon verder. Omdat iemand het moet doen.

Het moment waarop iedereen het ergens niet meer over wilt hebben is doorgaans een uitstekend moment om dat net wel te doen. De zomer staat voor de deur, de vakantie nadert en het allerlaatste wat u wilt lezen is een stuk over identiteit. Bieke Purnelle begrijpt dat. Daarom besloot ze een stukje te schrijven over… identiteit.