Hier zitten we dan, met z’n allen, collectief boos en schuldig te wezen, terwijl de echte en ongenaakbare elite, geweldig gebaat bij een verdeeld volk, hinnikend in z’n vuistje lacht.

Bieke Purnelle doet een pertinente smeekbede aan de mainstream media: Kunnen we alstublieft eens ophouden met al die krampachtige en kwalijke pogingen om elke zin voor nuance, elk maatschappelijk thema en elke visie in een dodelijk verstikkend welles/nietes-format te dwingen?

In het kinderspel conflicteren de belangen van het kind met die van het verkeer en die van de buren die rust willen. Ze lijken steeds vaker onverenigbaar. Kinderspel moet dus gereglementeerd worden, en soms zelfs afgedwongen voor een rechter.

Elke week is er wel ergens een ziedende witte man te horen of te lezen die zich luidop beklaagt over het feit dat hij iets niet meer mag zeggen. Wat ze echt bedoelen, volgens Bieke Purnelle, is dat ze het vervelend vinden om weerwerk te krijgen.

Toen ze haar zoons wilde idee van de tocht naar Brussel vernam, was Bieke Purnelle allesbehalve enthousiast. Om het plan uit z’n hoofd te praten zette ze diverse tactieken in. Zonder resultaat.

Enkele duizenden jongeren spijbelden donderdag om de politici in Brussel met aandrang te vragen een deftig klimaatbeleid te voeren. Ze maakten MO*columniste Bieke Purnelle onredelijk blij, met hun zelfverzekerde gejoel en hun jeugdige vastberadenheid.

‘Er is geen draagvlak bij de bevolking voor dit pact’, aldus de dappere N-VA bewindvoerders bij hun aftocht richting uitgang. De agressieve beeldcampagne van de grootste regeringspartij deed de deur van de laatste twijfel resoluut dicht. Het onthutsende zat hem wellicht in het wegvallen van de laatste restjes fatsoen, als kruimels ...

Het woord ‘activist’ roept doorgaans beelden op van meutes boze burgers, gewapend met vlaggen, pamfletten en megafoons. Wie activist zegt, bedoelt vaak relschopper, oproerkraaier, lawaaimaker, ordeverstoorder. MO*columniste Bieke Purnelle staat even stil bij het verrassend vriendelijke gezicht van verzet.

Verkiezingen zijn hoogdagen van de democratie. Zelfs wie de slopend lange aanloop met lede ogen en een zweem van irritatie aanschouwt, voelt op verkiezingsdag de adrenaline stijgen. Maar de lichte euforie over het feest van de democratie sloeg bij Bieke Purnelle om in een radeloos soort vertwijfeling.

Wetten zijn het fundament van de samenleving. Alleen menen we tegenwoordig elk maatschappelijk debat te moeten beslechten in de rechtbank. Alsof rechtspraak een antibioticum voor de samenleving is. Grootschalige en hardnekkige problemen vragen echter om debat, reflectie en dialoog, niet om een beslissing van een man in toga.

Woede heeft wel degelijk z’n plaats en nut, zoals wel meer onprettige emoties. Woede doet bewegen. Het is een van de krachtigste vormen van communicatie en een motor van verandering. Columniste Bieke Purnelle brengt daarom een ode aan de woede.

Terwijl haar medemensen puffen en kreunen op de warmste zomerdagen, gaat MO* columniste Bieke Purnelle gezwind aan het huppelen van zodra het kwik boven de Belgische gemiddelden uitklimt. Bij de huidige hittegolf krijgt ze het wel heel warm onder de voeten.