Dat is letterlijk wat president Zuma van Zuid-Afrika op 25 juni 2017 zei aan zijn Congolese ambtsgenoot Kabila. Lees even mee hoe we die “stabiliteit en veiligheid” hier in Noord-Kivu de afgelopen week hebben beleefd.
Merk je dat in het dagelijkse leven, als in één klap een duizendtal gevangenen ontsnappen en zich zonder enige hinder van betekenis kunnen verspreiden?
In de loop der jaren ben ik in Congo aan veel gewend geraakt. Ook ontsnappingen uit de gevangenis horen daarbij. Maar wat ik nog niet eerder meemaakte is een golf van prison breaks: zes ontsnappingen in een goeie maand tijd.
Ik heb het al te vaak gehad, dat déjà-lu gevoel, elk jaar op 31 maart, wanneer het mandaat van MONUSCO weer eens wordt verlengd, resolutie op resolutie, sinds 1999.
Terwijl Congo om de haverklap opgeschrikt wordt door nieuw geweld, struikel je bij elke binnenlandse verplaatsing over sporen van oud geweld, waarvoor nooit iemand verantwoordelijk werd gesteld. Ook niet op het vredeseiland Idjwi.
In de bijzonder unieke flora en fauna van het Australische continent liggen mogelijks antwoorden vervat tegen de wereldwijd alsmaar verder oprukkende gesel van kanker. Reden genoeg om de biodiversiteit te behoeden tegen verdere uitsterving.
Als je wil weten wat het gevolg is van de gijzeling van een heel land door een machtsgeile president, is het nu hét moment om naar Butembo te komen. Wat hier aan het gebeuren is heb ik nog nooit meegemaakt.
Voor het eerst deze eeuw ligt gourmet-koffie uit Noord-Kivu in de rekken van een Belgisch grootwarenhuis, aangeleverd door de eerste echte coöperatieve onderneming uit die streek.
Mijn jongere broer Philippe heeft dit aardse bestaan verlaten. Ik kwam te laat aan in België om hem nog te kunnen goeie moed wensen voor zijn langste vaart.