Westerse legers vertrekken zo onopvallend mogelijk uit Afghanistan. Volgens MO*medewerker Gie Goris moeten we er niet op rekenen dat de NAVO de juiste lessen zal trekken uit het debacle.

Twee nieuwe bestsellers over racisme in de Verenigde Staten bieden inzichten die ook Europese activisten kunnen gebruiken, in hun strijd tegen uitsluiting en discriminatie op basis van huidskleur of afkomst. Al was het maar omwille van de verschillen tussen de continenten.

‘LEVL’ dient een dossier in om erkend te worden als nieuwe participatieorganisatie. De organisatie ontstond uit gesprekken tussen Minderhedenforum en JOIN.Vlaanderen. Eind 2020 stonden die twee nog tegenover elkaar in de strijd om exact deze erkenning. Heeft minister van Integratie Bart Somers zijn zin gekregen?

Amin Maalouf signaleerde als een van de eersten de dreiging van identitair denken en communautaire politiek. De voorbije jaren toonden niet alleen dat zijn waarschuwing wereldwijde relevantie had, maar ook hoe gewelddadig en verwoestend de terugkeer naar “tribale” identiteiten was, is en zal zijn.

‘Altijd beweegt een goed verhaal de wereld’, zegt Chris De Stoop. De journalist en auteur zoekt steeds het verhaal van vergeten mensen, zegt de Vlaams-Nederlandse organisatie voor Onderzoeksjournalisten, die hem een oeuvreprijs uitreikte. MO* zocht hem op op het ouderlijk boerenhof.

Transporteconoom Thierry Vanelslander vergelijkt de sloop van een oceaanschip op een strand in Bangladesh met de recyclage van een koelkast. Journalist Gie Goris, die zelf zulke sloopstranden bezocht, schrok toen hij dat las. ‘Het beeld dient alleen om rederij CMB af te schermen.’

Gewone mensen bestaan niet. Dat bedacht Gie Goris zich keer op keer na de tientallen gesprekken die hij de voorbije maanden had met “gewone Afghanen” in Antwerpen. ‘De Afghaanse gemeenschap in Antwerpen bestaat niet’, wist ook een van hen.

‘Het slechtste wat je kunt doen als de paden naar de toekomst bezaaid liggen met valstrikken, is met je ogen dicht je pad te vervolgen en de mantra prevelen dat alles wel goed komt’, schrijft de Frans-Libanese schrijver en intellectueel Amin Maalouf. 

De Afghaanse gemeenschap in Antwerpen (en in België) is overwegend jong, mannelijk en alleenstaand. En gekwetst door een gewelddadig verleden. Moeten we ons zorgen maken over de jongens? Krijgen de meisjes kansen? Een portret van een nieuwe generatie Antwerpenaren, met dubbele A.

‘Als er binnen het enorme overaanbod aan meningen op de wereld één tekort is, dan is dat twijfel’, schrijft voormalig MO*hoofdredacteur Gie Goris. Twijfelarmoede heerst over het hele spectrum: van de verongelijkte witte middenklasser tot de gekwetste zwarte activist.

Meer dan veertig jaar oorlog in Afghanistan jaagt een groeiend aantal Afghanen op de vlucht. Ook in België neemt hun aantal toe, en in Antwerpen vormen ze intussen de vijfde nationaliteitsgroep. MO* zocht hen op in de koekenstad. Wie zijn ze? Wat drijft hen? Waarvan dromen ze?

‘Dit is het antropoceen’, zegt VN-topman Achim Steiner: het tijdperk waarin de mens de planeet vormgeeft. Die omkering van rollen vergroot onze verantwoordelijkheid, zegt hij. ‘Ontwikkeling moet samen met de aarde gebeuren. Anders vernietigen we welzijn en vrijheid van armen en komende generaties.’