Een paar dagen na de #Metoo-heisa popte het chatvenster van mijn Facebookaccount open. Een vriend wilde weten hoe het met mij was. Na wat bezorgd heen-en-weer gekeuvel over de heikele kwestie stond er plots. “Sorry”.

‘Het lijkt alsof we er razendsnel en radicaal op achteruit gaan wat betreft ons vermogen om het respectvol en empathisch oneens te zijn.’ MO*columniste Bieke Purnelle legt de vinger op de wonde.

Een artikel over schoolgaande kinderen die spijbelen om voor zusjes en broertjes te zorgen, wekt, voorspelbaar, verontwaardiging bij de Vlaamse lezer op. MO* columniste Bieke Purnelle vraagt zich af waarom journalisten niet de juiste vragen stellen over de omstandigheden waarin kinderen mantelzorgers worden.

Ergens halfweg tussen het reizen en het in- en weer uitpakken van koffers, verschijnt een onbeduidend krantenstukje dat vertelde waarom twee weken vakantie verspilde tijd is. MO* columniste Bieke Purnelle staat stil bij tijd, nutteloze vrije tijd die niet rendeert en die we nemen om vervolgens te vergeten.

21 jaar geleden werd een van de grootste betogingen uit de Belgische naoorlogse geschiedenis gehouden. Een witte mars tegen kindermisbruik. Iedereen was – terecht – woedend en verontwaardigd. MO*columniste Bieke Purnelle vraagt zich af waarom het blijkbaar zo weinig mensen deert dat zoveel jonge asielzoekers verdwijn ...

Over-assertieve fietsers en zelfs bomen met de vinger wijzen in een systeem waarin de auto alles overheerst en vervoersmaatschappijen ondermaats gerund worden, is maar wat lullig, meent MO*-columniste Bieke Purnelle.  

Aan het eind van het schooljaar en met de zomervakantie in het verschiet besteden kranten graag aandacht aan ons onderwijs, en dat is nodig. We kunnen het niet genoeg hebben over spijbelen, schooluitval, schoolkwaliteit en kansarmoede op school, zegt Bieke Purnelle.

In 2018 en 2019 wordt hier opnieuw gevochten om onze stem. Maar veel mensen hebben hun geloof in de politiek verloren. Ze geloven niet meer dat er iets verandert, laat staan verbetert. Dat wil echter niet zeggen dat we met zijn allen apathisch moeten worden, zegt MO*columniste Bieke Purnelle. Want er is maar één ding erger dan een beroerd beleid: e ...

Iedereen is op zoek naar veiligheid, comfort. Daar is geen enkel probleem mee, maar soms moet je ook uit die comfortzone durven komen. Om iets nieuws te leren kennen. Om bij te leren. ‘Soms is wat je weet niet per se juist. Er is niet altijd één waarheid’, zegt Bieke Purnelle.

Mensen nemen weer vaker de wagen om zich te verplaatsen, zo las Bieke Purnelle een tijdje geleden in de krant. En dat is eigenlijk niet geheel onbegrijpelijk. Andere transportmiddelen worden in de praktijk niet echt aangemoedigd, getuige dit veelzeggende ritverslag op een gewone, doordeweekse werkdag.

Onderwijsminister Crevits beroerde de gemoederen toen ze vorige week in de media aankaartte dat “allochtone ouders niet genoeg betrokken zijn bij het schoolleven van hun kinderen”. In dat - vermeende, want nooit aangetoonde – gebrek aan betrokkenheid blijkt de minister de oorzaak te zien van de schoolachterstand van leerlingen met ...

Bieke Purnelle trekt van leer tegen de hypocrisie van een groep mannen (maar ook vrouwen) die zeggen op te komen voor de vrouw. Maar, zegt Bieke, ‘met vrouwenrechten en gelijkwaardigheid heeft uw boosheid niets te maken. Met uw eigen vernietigende agenda des te meer’.