Waarom staan nog zo weinig mannen voor de klas? MO*columniste Bieke Purnelle zet een aantal feiten op een rij. Moeten we de zaken eens omdraaien en werken aan een aantrekkelijke route naar zorg en onderwijs voor mannen, in plaats van ons suf te piekeren over het glazen plafond?

MO*columniste Bieke Purnelle las met stijgende verbazing de meest recente column van Geert Van Istendael. ‘De strijd voor gelijke rechten is nog niet gestreden’, reageert ze. ‘Integendeel. Vandaag worden verworven rechten opnieuw in vraag gesteld.’

Dat we willens nillens met elkaar verbonden en voor elkaar verantwoordelijk zijn. MO*columniste Bieke Purnelle had gehoopt dat de ellende van de pandemie ons die ene les toch geleerd zou hebben. 'Ik vraag me af hoe die weegschaal eruitziet, waarin men mensenlevens legt om af te wegen.'

Is woede verspilde energie of kan het ook een motor zijn? Woede kan constructief zijn, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. 'Maar ze heeft ook constructieve ideeën nodig om meer te zijn dan gevaarlijke energie. Helaas heerst ideeënarmoede daar waar de beslissingen worden genomen.'

Mensen staan terecht omdat ze anderen hebben gered, terwijl Europa inlichtingendiensten traint die mensen terugbrengt naar detentiecentra waar ze worden mishandeld en gemarteld, merkt MO*columnist Bieke Purnelle cynisch op. ‘Soms vraag ik mij af of de mensensoort het redden wel waard is.’

MO*columniste Bieke Purnelle vindt het verbijsterend hoe slordig we omgaan met de mensen die een cruciale rol spelen in de ontwikkeling van onze kinderen. 'Zonder gemotiveerd, maatschappelijk geapprecieerd en bekwaam personeel stort ons onderwijs in elkaar als een kaartenhuis.'

Al jaren dolen straatkinderen door de Europese grootsteden en glippen steevast door de mazen van de institutionele netten. De bestaande hulpverlening schiet schromelijk tekort. Bieke Purnelle vraagt zich af in welke agenda deze kinderen precies staan en aan wie die agenda toebehoort.

Natuurlijk zagen we de opmars van de Taliban niet aankomen, schrijft columnist Bieke Purnelle. Want wat weten wij over Afghanistan, behalve dat je er maar beter geen vrouw bent?

Solidariteit lijkt springlevend en eenvoudig, vlak na het noodweer in de Ardennen en de Maasvlakte. Iedereen denkt te begrijpen wat het betekent, schrijft Bieke Purnelle in haar column. Maar wie is solidair met wie, en wanneer dan precies? 

De bewering dat toernooien en wedstrijden apolitiek zijn of horen te zijn is absurd, vindt MO*columniste Bieke Purnelle. Sport en politiek zijn immers onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het verhaal van de sport leest als een omnibus vol onversneden politieke beslissingen.

Dertig jaar na Zwarte Zondag leest Bieke Purnelle het zoveelste opiniestuk dat haar vertelt dat ‘we naar die mensen moeten luisteren’. Ze vraagt zich af hoe ons dat vooruit helpt, luisteren naar mensen die niet in staat zijn te begrijpen waar de grenzen liggen van het democratisch meningsverschil.

Van alle coronavaccins gingen er tot nu toe te weinig naar mensen in arme landen, schrijft Bieke Purnelle in haar column. Omdat de machtige farmaceutische lobby er alles aan doet om de eigen winst te optimaliseren.