'Wat gebeurt er?’ Mijn glas trilt op de tafel, het huis kraakt. Enkele seconden maar. De angst staat in haar ogen te lezen. ‘Een voorbijrijdende vrachtwagen?’ probeer ik nog. Maar de telefoon gaat over. ‘Zet het nieuws op.’ Dit is wat ik in het klimatologisch en geologisch veilige Belgenland nog nooit heb meegemaakt. & ...

'We geloven niet dat hij dood is.’ Twitter verspreidt rouwberichten. De kranten gaan in overdrive. Nationaal. Internationaal. In de straten wordt er druk gespeculeerd. ‘Wat een timing. Zo jong. Net nu.’ Het laatste nieuws wordt in twijfel getrokken. Maar zo verging het ook onsterfelijke helden als Elvis of Michael Jackson. The Kin ...

Ze zeggen dat je iets pas mist als het er niet meer is. Dat je de aanwezigheid van iemand pas opmerkt als deze plots afwezig is. En inderdaad. De vertrouwde uniformen die ik automatisch associeer met het straatbeeld. Ze zijn er niet. De straathoeken, daar zouden ze toch moeten zijn. Ik graaf in mijn herinneringen, leg mijn wandelingen door Managua ...

Angst en onwetendheid. Het zijn de twee voornaamste redenen waarom de opkomst lager is dan verwacht en natuurlijk ook het feit dat het een werkdag is. Toch verzamelen de moedigen op straat. Het is 14 januari. De nieuwe regering neemt haar positie in, Jimmy Morales op kop en mensen trekken de straat op.

'Klopjacht veroorzaakt paniek in verschillende staten van de VS,’ kopt de Hondurese krant La Prensa. De Verenigde Staten zijn gestart met de repatriëring van illegale vluchtelingen uit Centraal-Amerika. Vooral El Salvador, Honduras en Guatemala worden geviseerd. Eerder hoorde ik hier al over de First Lady van Honduras die migrantenkampen bezo ...

‘Hoezo, Honduras verandert?’ Verbijstering staat in haar ogen te lezen. Wanhoop en ongeloof. Ze toont me de constructie van enkele planken en een golfplaat. Tegen elkaar gezet, gestapeld op aangestampte aarde. Het is kerstavond, ze bezoekt haar familie. ‘Dit is het huis van mijn zus.’

‘Ze gaan elkaar afmaken,’ roept iemand. Ik spring naar de overkant, kijk door het hek. ‘Shit, hier gaan doden vallen,’ is het eerste wat ik denk. Ik kijk naar de anderen voor hulp. De militairen blijven rustig zitten. Twee anderen sluiten het hek en versperren de ingang.

De boottocht van Rio Dulce naar Livingston aan de Caraïbische kust voert me weg van Guatemala. Terwijl ik naar het veranderende landschap kijk – de bergen vervlakken en de temperaturen stijgen – denk ik terug aan de voorbije weken. Vooral het gesprek in Guatemala City met een voormalige journalist spookt door mijn hoofd.

Geen foto’s en geen namen. Dat is het eerste wat in me opkomt nadat ik wegwandel van het interview. Antigua is een veilige stad. Voor toeristen, voor locals die het pad volgen. Maar voor mensen die tegen het systeem schoppen zoals deze activiste kan het tij snel keren.

San Marcos is een vredig dorpje in de Guatemalteekse bergen dat constant in beweging is. Al heb ik het dan niet over de aardbeving die in 2012 net niet het hele dorp van de kaart veegde. Al symboliseert dat wel de gedrevenheid en hoop van de inwoners. Dat wat afgebroken is, samen terug opbouwen, met kleine stapjes en veel hoop.  

San Cristobal de las Casas lijkt een bron van revolutie. Talloze kritische opschriften zijn verspreid op de muren van de oude koloniale stad. Geen wonder: de gemoedellijke sfeer vormt een ideale voedingsbodem voor alternatieve denkwijzes.

Het is stil in Valladolid. De muziek van gisterenavond echoot nog na op het verlaten plein. Gisterenavond vibreerde de Plazza nog door de muziek en het volk. De inwoners van Valadolid tekenden allen present in hun zondagse pak voor de Noche de La Revolucion. Ook al is de Revolutie een eeuw geleden, de revolutionaire geest blijft springlevend. ...