Hoe de langverwachte speech van de president van Congo de mensen tot wanhoop drijft

Op 30 juni 2018 was er weer niets te vieren. Het hele land had er nochtans zo naar uit gekeken.

Ivan Godfroid zag het meteen toen hij Butembo binnenreed: dit is niet hoe zijn stad er normaal op een vrijdagnamiddag uitziet. “Ville morte”, zo noemen de mensen een algemene staking die de stad stillegt.

Het ziet er naar uit dat er nu toch wel verkiezingen worden georganiseerd door diegenen die ze al twee jaar proberen tegen te houden. Hoezo?

Het wordt alsmaar moeilijker om in het wegzinkende land nog een positieve noot te vinden.

Zolang niet elke dode kan herdacht worden, blijft een samenleving ziek.

Elke dag weer ervaren we hoe weinig overheidsdiensten zich het lot van de economische actoren aantrekken.

De ontwrichting van de samenleving in Congo neemt ongeziene proporties aan, maar de regering maakt zich alleen maar druk om cijfers, niet om mensen.

Cultuur bevorderen en erfgoed bewaren in een context vol geweld, onveiligheid en falend bestuur is een onmogelijke opdracht

De roep om een terugkeer naar de grondwettelijkheid blijft in Congo luid weerklinken. Diegenen die daarvoor verantwoordelijk zijn blijven echter doof als altijd en verkiezen beschimpen boven besturen.

Zaken doen in Congo is moeilijker dan elders. In een klimaat van wetteloosheid heb je bedrijven die niet aan de verleiding kunnen weerstaan om ethische grenzen te overschrijden. Maar er zijn gelukkig ook andere.

In een heel land de communicatielijnen platleggen is een daad van terrorisme. Ook als het de regering is die het doet.