Geert Van Istendael heeft zijn hart verloren aan Brussel. En kwam tot voor kort zowat elke week, op zowat elk uur van dag (en nacht) in het door zovelen verguisde Molenbeek. Zonder dat hem ooit ook maar een haar gekrenkt werd. In zijn laatste column van 2015 beloofde hij om uitgebreid te schrijven over deze voormalige fabrieksgemeente. Om een aanta ...

Geert Van Istendael voelt zich niet geroepen om België te verdedigen. Maar België een mislukte staat noemen, gaat hem net iets te ver. Meer dan twintig jaar na zijn afscheid van de televisienieuwsdienst, houdt hij nog net genoeg journalistieke reflex over om zich ver te houden van het soort stront gooien, beoefend door NYT en aanverw ...

Wie heeft in Europa de massale migratiegolf zien aankomen, vraagt columnist Geert Van Istendael zich af. ‘We hadden het veel te druk met Griekse keien het vel af te stropen.’ Wie kan de moeilijke taak aan dit alles in goede banen te leiden?

Deze drie Brusselse woorden schoten door het hoofd van columnist Geert Van Istendael toen hij de kleine Aylan zag liggen op de waterlijn. ‘Broekje omhoog. Voetjes in het zand. Gezichtje in zee. Drie jaar en al zo dood.’

Geert Van Istendael houdt van Frankrijk en dan vooral van “la France profonde”. Een hechte vriendschap met een boer uit het dorp waar hij decennia geleden zijn “landgoed” heeft gekocht, drukt hem met zijn neus echter op de rauwe realiteit van het hedendaagse Frankrijk; het verval van het Franse dorp, de leegloop, de ijd ...

Columnist Geert Van Istendael blikt terug op een hectische week voor Griekenland en Europa. 'Dit is het nieuwe Europa. Boekhouders hebben de macht gegrepen. Hun nauwe gedachten zullen zegevieren, al moet daar een heel volk voor worden vernietigd.'

Geert van Istendael is een patriot. Een vurig taalpatriot die tot in Canada reist om de Nederlandse taal luister bij te zetten. Hij stelt er vast dat men in Brussel nog iets kan leren van de meertalige Canadezen. Via een ommetje langs Ludwig Verduyn en Marten Toonder droomt Van Istendael “en passant” ook van een humane herverdeling van ...

Nog tot 30 mei waart het Kunstefestivaldesarts door de Brusselse theaterzalen. Bij die gelegenheid denkt MO*columnist Geert Van Istendael na over de tweetaligheid van de kunsten. 'In Brussel hebben woorden als cultuur, taal en identiteit geen enkelvoud meer.'

De Armeense genocide is actueler dan ooit en nee, niet alleen wegens de honderdste verjaardag. Ook vandaag wordt opnieuw op grote schaal gemoord. Ditmaal door IS , zegt Geert Van Istendael in zijn column. Hij heeft het gevoel dat de Europeanen honderd jaar geleden hun grenzen genereuzer open stelden voor de wanhopige vluchtelingen uit de restanten ...

Nu de priesterkaste der technocraten het refrein van het bokkenlied There Is No Alternative tot vervelens toe psalmodieert, nu de noordelijke machthebbers die prachtige, oeroude Griekse uitvinding, de democratie, afserveren als een vervelend, doch niet ter zake doend detail, nu is het dissonante contrapunt van de dichter nodig als brood, schrijft G ...

Waarom sleept een pensioengerechtigde zich op een kille zaterdagmiddag naar een van de tweeëntwintig gemeenschapscentra die Brussel rijk is? Om ieder misverstand de kop in te drukken, ik heb niets tegen de gemeenschapscentra. Alle lof, hulde, hulde. Zij leveren in Brussel voortreffelijk werk, zeg maar onvervangbaar werk en ze verrichten hun talloze ...

Gehoord in een Brusselse tram: - Kunde da nu gelove? Ze kappe de mensen unne kop af, de vrouwe moge nog allengs genen otto besture, maar een onnozel tekeninkske, daar kunne ze nie tege.