Heel vaak vragen mensen, en in het bijzonder buitenlanders, me hoe lang ik eigenlijk in Burkina Faso denk te blijven. In mijn antwoord houd ik het altijd bij  ‘onbepaalde duur’ maar pas de voorbije weken ben ik zelf de draagwijdte van dat begrip beginnen inschatten. 

Regen in januari. Geen van de Burkinabè in mijn omgeving kan zich herinneren dat zich dat ooit eerder voordeed. Zaterdagochtend kon de lucht boven een groot deel van Burkina Faso aan die boven een herfstig België tippen. 

‘La patrie ou la mort, nous vaincrons!’ Die zin hoorde ik zo’n honderd keer, gisteren in Le Foyer. Het restaurant zat afgeladen vol voor de 5de editie van de ‘Sankara Revival’, een initiatief van artiest Samsklejah, die samen met Smockey ook het brein is achter de Burkinese burgerbeweging Le Balai Citoyen. 

Snipverkouden worden in een snikheet land? Het kan! De relatieve koelte van dit seizoen brengt vreselijk veel stof met zich mee en een kurkdroge raspende wind die al eens voor kippenvel zorgt en voor ogen en een neus die het hard te verduren krijgen. Dat ik de voorbije weken gemiddeld twee uur minder lang heb geslapen dan ik gewend ben, zal er ook ...

Het is zondag en het is stil in ‘Le Foyer’. Zondag is onze sluitingsdag en een hoognodig rustpunt voor de hele ploeg. Ik ben naar het restaurant gekomen omdat de elektriciteit bij me thuis voorlopig is afgesloten als gevolg van gesjoemel van de huisbaas.

Het was moeilijk geweest om er een nog slechter moment uit te pikken… Nadat hij me eerst dertien jaar zorgeloos liet reizen en me vervolgens nog een jaar ongestoord vaste voet op Afrikaanse grond gunde, nam hij me uiteindelijk te grazen. Die ene vermaledijde malariamug die besloot mij en de ploeg van Le Foyer stevig op de rooster te leggen, nauweli ...

“Le Foyer”, het gloednieuwe restaurant van het Atelier Théâtre Burkinabé (ATB) in Ouagadougou, is open! Op de eerste relatieve rustdag na de vier meest hectische weken uit mijn hele leven moet ik nog voortdurend met mijn ogen knipperen om me ervan te vergewissen dat dit niet het soort wervelende droom is waar je, eenmaal wakker, nog een hele dag va ...

Hier zit ik dan: op de drempel van een nieuw leven in een huis dat nog naar verf en verhuisdozen ruikt. Precies één jaar geleden nam ik in het Gentse Toreke afscheid van familie en vrienden, klaar voor een grote sprong in het onbekende. Ik vertelde toen aan iedereen dat ik droomde van mijn eigen ‘Toreke’ in Burkina Faso, van een model voor sociaal ...

Een druilerige dag in Ouagadougou… het is zeldzaam maar het bestaat. Zo’n dag kluistert een mens veel meer aan huis dan hij dat doet in België. Op deze feestdag is mijn straat een riviertje, de lucht is grijs, ik heb een kopje hete thee gezet en nog maar eens een trui bovengehaald. Ik deed er vanmorgen twee uur over om – op de horten en stoten van ...