Het overlijden van curator Frie Leysen was geen nieuwsitem in het VRT-journaal waard. Dat vindt Geert Van Istendael geheel onterecht. ‘Frie Leysen sloopte niet alleen grenspalen tussen onze twee talen. Haar nieuwsgierigheid was grenzeloos, letterlijk, wereldwijd.’

Geert Van Istendael is kwaad. Terwijl het land leed, spartelden en wriemelden talloze politieke verkenners zich muurvast. Maar nu is er een jonge generatie die lijkt te slagen waar de oude garde faalde. ‘Ik, oude knar, wens de nieuwelingen in elk geval een spetterende regering. En liefst een beetje gauw. Het land heeft jullie nodig. Broodnodig.’ ...

Zijn we door een rottig virus onverhoeds in het paradijs beland? ‘Paradijs? Hoezo?', vraagt Geert Van Istendael zich af. 'Tienduizenden medeburgers zijn ten einde raad. Laten wij geduldig werken aan een paradijs voor allen. Mooi zal het niet zijn, bont alleszins. Het zal allicht minder spannend zijn dan ons hectische leven tot voor kort.’

Om het voortrazen van de neoliberale samenleving, even, heel eventjes te laten haperen, is een wereldwijde, moordende ziekte nodig geweest. Maar de machinerie komt alweer op gang, schrijft Geert Van Istendael. De begeerte van “meer is altijd beter” lijkt niet te stelpen, de economische dogma’s denderen voort. 

Onze oude, wrede, stompzinnige obsessie met 0,1 millimeter opperhuid moet nu maar eens ophouden, vindt Geert Van Istendael. ‘Dat grote groepen woedend de straat opgaan, is ondubbelzinnig een goede zaak.’

Voor een keer een stuk dat niet over corona gaat. Historica Klaartje Schrijvers heeft een boek geschreven over Walter De Bock, een jeugdvriend van MO*columnist Geert Van Istendael. De meest gevreesde onderzoeksjournalist van België en omstreken, dixit Van Istendael.

Geert Van Istendael hoort dezer dagen her en der de lof zingen van de algemene ophokplicht. Zo rustig. Zo meditatief. Hij vraagt zich af of zij niet merken dat die ophokplicht duizenden en duizenden van hun medeburgers in het nauw drijft. Letterlijk, met de rug tegen de muur.

Het coronavirus houdt de hele wereld in zijn greep. Ook columnist Geert Van Istendael kroop in zijn pen om zijn bedenkingen over deze wereldwijde crisis met ons te delen. ‘De afgod Globalisering valt van zijn voetstuk. Eigen mondmaskers eerst.’

Dezer dagen kun je er niet naast kijken, schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Er loopt iets mis in Duitsland, heel erg misselijkmakend mis. Je kan gerust stellen dat Molenbeek niet het paradijs op aarde is, maar een kerel die negen mensen doodschiet in twee waterpijpkroegen, dat is toch van een totaal andere categorie.

Geert van Istendael mag hem wel, de voorzitter van de Waalse liberalen die terug wil naar het unitaire België. Maar Georges-Louis Bouchez’ kritiek op onze onoverzichtelijke staatsstructuur mag dan terecht zijn, met zijn liefdesverklaring voor het unitaire België van weleer is er van alles niet in orde.

Geert Van Istendael schrijft een brief aan Anne Provoost, die hij als 'een uitstekende en volkomen terecht bejubelde schrijfster' betitelt. Maar wanneer het gaat om vrije meningsuiting, houdt hij er een andere mening op na en is hij het ten gronde niet eens met wettelijke of andere beperkingen. 

De tv-reeks “Kinderen van het verzet” deed Geert Van Istendael terugdenken aan zijn overleden buurman meneer Tremmerie. Die hartelijke man bleek een echte verzetsheld te zijn, maar had daar nooit met geen enkel woord over gerept. Een ode aan zijn buurman en aan alle andere verzetshelden. ‘Wij zijn hun dat verschuldigd. Ik ben dat meneer T ...