Gooi onze verwerpelijke discriminatie en de strenge stromingen binnen de islam samen in een potje, meng krachtig, laat tot kookpunt komen en je krijgt een bijzonder giftig soepje, schrijft Geert Van Istendael in zijn column. ‘De kern van de zaak is: erbij horen. En dat schijnt maar niet te lukken.’

Tijdens zijn verblijf in Frankrijk leerde MO*columnist Geert Van Istendael de nog onbekende Franse econoom Thomas Porcher kennen. Zijn werk en zijn denken verdienen volgens Van Istendael veel meer aandacht, omdat hij heel wat neoliberale heilige huisjes in vraag stelt.  

MO*columnist Geert Van Istendael blikt terug op het afgelopen jaar. Een rotjaar, stelt hij, en het ziet er niet naar uit dat het volgend jaar beter wordt. Een overzicht.

‘Hebben wij de blik niet afgewend van de klimaatverandering? Dat is toch zo comfortabel.’ Deze en andere bedenkingen maakt MO*columnist Geert Van Istendael zich tijdens een toespraak voor de Grootouders voor het Klimaat, waarin hij vertelt wat hem ’s nachts uit zijn slaap houdt.

Poetin voert een ‘Kulturkampf’ tegen Europa, schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. 'Het is een strijd op leven en dood tussen twee levenswijzen die onverzoenlijk worden geacht. Hij speelt met ons, als een kat met een muis. Een kolossaal vette muis.'

Heel verfrissend, zo vindt MO*columnist Geert Van Istendael de volslagen afwezigheid van nationalisme bij de Belg — en iedere Vlaming is een Belg. ‘Die afwezigheid van eerbied voor voze symbolen. Die nauwelijks hoorbare spot voor alles wat zich dik maakt.’

De discussie over belastingen is opnieuw actueel. ‘Taxshifts, belastingaftrek, btw omlaag… Het buitelt over elkaar heen’, schrijft MO* columnist Geert Van Istendael. In de 17de en 18de eeuw worstelde de Franse edelman Vauban ook al met de materie. ‘De parallellen met nu vind ik angstaanjagend.’

Geert Van Istendael wil zich niet uitputten in lofbetuigingen aan de zopas overleden schrijver Jeroen Brouwers. ‘Anderen zullen dat de komende dagen doen.’ Niet dat hij ze niet verdient:  ‘Deze ongëevenaarde tovenaar van onze taal heeft recht op tenminste één standbeeld en op ettelijke straatnamen’.

Nu de oorlog in Oekraïne in alle hevigheid woedt, reageert de wereld geschokt op de gruwel. Toch zijn er ook stemmen die zich laatdunkend uitlaten over driekwart eeuw vrede. De weerstand tegen vrede lijkt een modern verschijnsel. Maar, zegt Geert Van Istendael, donderpredikers zijn van alle tijden.

Betekent Oekraïne ‘grensland’ of gewoon 'land, gebied, streek'?,  vraagt Geert van Istendael zich af in zijn column. Wat zeker is, is dat de staat aan de rand van twee machtsblokken ligt en dat het veel verschillende overheersers heeft gekend. ‘De rand is vaker wel dan niet een hachelijke plek.’

Jongens dragen blauw, meisjes roze. Zo wil het cliché. Maar ooit was dat anders, schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Wie kan hem uitleggen waar en wanneer het ontspoord is? 'Zou het kunnen dat de ontkerkelijking van Vlaanderen anti-emancipatorisch heeft gewerkt?'

De gedachten van Geert Van Istendael zijn wat verward als ze zijn identiteit(en) proberen te vatten. Maar zijn vaderland, ‘mijn enige, ware vaderland’, is de Nederlandse taal. En die verdedigt hij met hand en tand tegen alle belagers. Vooral tegen belagers van binnen de grenzen.